Page 36 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 36
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
“ยินดีต้อนรับครับ”
ผมเอ่ยประโยคหากินเสียงแผ่ว ร่มที่ก�าลังปล่อยน�้าหยดติ๋งๆ หุบลงก่อนโดน
พับเก็บอย่างลวกๆ
ไม่ผิดแน่ ผู้ที่อยู่ตรงนั้นคือชายหนุ่มคนนั้น
ชายหนุ่มสวมสูทที่ดูตัดเย็บอย่างดีและใช้แขนหนีบกระเป๋าสีด�าใบเขื่องเช่นเดียว
กับวันก่อน ร่มช่วยให้เขาไม่เปียกเท่ากับคราวก่อน แต่ละอองฝนและสายลมที่พัดจาก
ภูเขาก็ท�าให้ชายเสื้อเปียกเล็กน้อยอยู่นั่นเอง
“...สวัสดีครับ”
เขาก้มหน้า อาจเพราะรู้สึกกระอักกระอ่วนที่พูดแบบนั้นเมื่อวันก่อน เสียงนั้น
รื่นหูแม้จะคล้ายกับพยายามเค้นออกมา คิ้วหนาที่อยู่ด้านล่างเส้นผมตรงขมวดอยู่เล็กน้อย
จะว่าโกรธก็ไม่เชิง ดูเหมือนก�าลังล�าบากใจมากกว่า
ถึงกระนั้นผมกลับดีใจยิ่งกว่าที่ตัวเองคิดเสียอีก เป็นเพราะได้พบกับคนที่คิดว่า
ไม่มีทางได้พบอีกแล้วงั้นหรือ ผมลูบติ่งหูคล้ายจะก�าบังใบหูที่ร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อยพลาง
จัดผมที่ยุ่งอยู่ให้เข้าที่ แต่เส้นผมเป็นลอนของผมมักจะดีดเพราะความชื้นเป็นปกติอยู่แล้ว
ผมจึงไม่ได้ใส่ใจมากมายนัก
“สวัสดีครับ เชิญด้านใน”
ผมผละจากเคาน์เตอร์แล้วเข้าไปใกล้อีกฝ่าย จังหวะที่ยื่นมือออกไปรับร่ม สายตา
ก็ประสานกัน
ทันใดนั้นหัวใจพลันส่งเสียงขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ สายตาของเขาเปี่ยมด้วย
ความรุ่มร้อน ผมอยากพินิจดูความนัยของสายตานั้นอีกครั้งแต่ก็ท�าไม่ได้ เพราะชายหนุ่ม
รีบเดินผ่านไปเสียก่อน กลิ่นบุหรี่โชยมาอ่อนๆ ผมน�าร่มไปเสียบกับที่วางร่ม พอหันไป
อีกครั้งก็เห็นชายหนุ่มก�าลังถือกล่องไม้อยู่ในมือ
ผมเลื่อนสายตามองชั้นด้วยความตกใจ กล่องที่สองจากขวาของชั้นบนสุด
กลายเป็นช่องว่าง อีกแล้วหรือนี่ ผมยั้งปากตัวเองไม่ให้เผลอพูดแก้ตัวออกไปว่า ผมเอง
ก็พยายามแล้วนะ
(หรือว่า)
เข้าร้านมาเพื่อการนี้งั้นเหรอ
56
