Page 24 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 24
ห้วงเวลารักของสองเรา
ผ่านไปสองสัปดาห์ ผมเริ่มชินกับนิสัยของอาจารย์และเริ่มคุยสัพเพเหระกันใน
ชั่วโมงเรียน
“พออยู่กันแค่สองคน ไม่จ�าเป็นต้องเรียกชื่อเลยเนอะครับ”
“ไม่จ�าเป็นเนอะ”
“พูดแค่เอ่อบ้าง หรือเนอะบ้าง แค่นี้ก็พอ”
“นั่นสินะ”
อาจารย์นั่งยืดขาอ่านหนังสืออยู่ด้านหน้า นานๆ ทีก็หาวแล้วปรับต�าแหน่งแว่นตา
ที่เคลื่อนจากต�าแหน่งเดิม
พอผมชะโงกตัวยื่นหน้าไปแอบดูหนังสือเหมือนจะแกล้ง อาจารย์ท�าตาโตนิดหน่อย
พลางถามว่า “หืม? ชอบหนังสือเหมือนกันเหรอ?” ผมหัวเราะกลับไปแล้วยักไหล่ก่อน
ส่ายหัว “เปล่า ขอโทษครับ”
รู้สึกตัวอีกทีห้องเรียนคับแคบที่มีแต่ความไม่สบายใจและความรู้สึกกดดันใน
วันแรกก็กลับกลายเป็นสถานที่เพียงแห่งเดียวที่ท�าให้จิตใจผมสงบลงได้ แตกต่างกับ
ความจริงที่ว่าก�าลังฝืนยัดร่างกายลงในกล่องใบเล็กแล้วมุ่งมั่นกับการสอบเข้าๆ โดยสิ้นเชิง
ผมผ่อนคลายได้มากกว่าอยู่ในห้องตัวเอง อาจคล้ายปลาที่หายใจได้เพียงแค่
ในน�้าก็เป็นได้ รู้สึกว่าความเป็นจริงบนบกมันท�าให้หายใจได้ล�าบากยากเย็น ผมสูดเอา
ความโล่งใจเข้าไปได้ลึกๆ แค่ระหว่างอยู่ในบรรยากาศที่อาจารย์เป็นคนสร้าง บรรยากาศ
สีเขียวเหมือนยามแดดส่องลอดแมกไม้ลงมา
“แต่จ�าชื่อไม่ได้นี่รู้สึกเหงานิดหน่อยแฮะ”
“ท�าไมล่ะ?”
“เพราะชื่อเป็นสิ่งระบุตัวคนคนนั้นครับ เป็นสิ่งแน่นอนที่สุดที่ใช้ในการจ�าแนก
ออกจากคนอื่น”
“แต่ก็มีคนชื่อเดียวกันนามสกุลเดียวกันไม่ใช่หรือ”
“มันก็จริง...”
แค่ค�าพูดสั้นๆ ผมก็เถียงไม่ออก รู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก
“ถ้าสมมติว่าไปอยู่ในโลกที่ไม่มีชื่อเรียกสี แล้วเรียกสีขาวว่า ‘ขาว’ ไม่ได้ ผมก็
อธิบายให้คนอื่นฟังไม่ได้หรอก ดูท่าจะพูดอะไรที่ไม่เข้าใจความหมายอย่าง ‘สวยแล้วก็ให้
20
