Page 21 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 21
MODORU ASAOKA
“อาจารย์ ไม่เข้าใจตรงนี้ครับ”
“อืม ตรงนี้นะ...”
แต่จะตอบค�าถามเสมอ หลังจากนั้นพอผมติดปัญหาแบบเดิมแล้วแก้ด้วยตัวเอง
อาจารย์ก็จะชมว่า
“ใช่ๆ ท�าได้ดีมาก”
ไม่ต่อว่าแต่ชมเชย และไม่ท�าให้รู้สึกว่าค�าชมเชยนั้นเป็นการเอาใจหรือยกยอ
ปอปั้น
เพราะไม่คาดหวังกับนักเรียนจึงไม่เกิดความไม่พอใจ และเพราะไม่ได้ประจบ
ประแจงจึงไม่น่ามีค�าโกหกด้วยรึเปล่านะ
ขณะที่ปล่อยให้ท�าตัวตามสบายและให้อิสระก็ไม่ปฏิบัติด้วยเหมือนเป็นเด็ก
การเว้นระยะห่างและการไม่สนใจแต่ก็ไม่ทอดทิ้งกันไปอย่างแน่นอนนี้เป็นความอ่อนโยน
อันไม่เหมือนใครที่ท�าให้ผมรู้สึกสบายใจมาก
“อืม... ง่วง จะหลับแล้ว ถ้าหลับแล้วอย่าตีกัน...แรงนะ”
แต่ทว่าเมื่อหัวใจอันเหี่ยวแห้งได้รับการเยียวยาจากเสียงหัวเราะที่มีให้แก่กัน ไฟ
ก็ดับลงกะทันหันท�าให้ภายในห้องถูกความมืดมิดปกคลุม อากาศเริ่มเย็นลง เกิดเสียงร้อง
โวยวายและหวีดร้องตกใจจากเด็กผู้หญิงดังมาจากห้องเรียนห้องอื่น
“อะ อาจารย์ ไฟดับแหละครับ”
ห้องเรียนของพวกผมไม่มีหน้าต่างสักบานจึงมืดสนิท จะหายใจก็ยังรู้สึกกดดัน
ราวกับมีผ้าผืนหนามาขึงอยู่บนใบหน้า ผมเผลอกะพริบตาซ�้าๆ ตรวจดูว่าตัวเองยังลืมตา
อยู่รึเปล่า และรู้สึกกลัวจนห่อตัวลง
แม้กระนั้นเสียงสั้นๆ ที่อาจารย์พึมพ�าออกมาในความมืดกลับเป็น
“ไฟดับเนอะ...”
ผมตกใจว่าแม้แต่ในเวลาแบบนี้ก็ยังใจเย็นได้รึ พลางใช้มือคล�าหาอาจารย์ผู้นั่ง
อยู่ด้านหน้า วินาทีที่สัมผัสโดนแขนแสงไฟริบหรี่ก็พลันสว่างวาบ มันเป็นแสงรูปสี่เหลี่ยม
ผืนผ้าเล็กๆ จากจอแอลซีดีของโทรศัพท์มือถือ เห็นนิ้วของอาจารย์ที่ถือโทรศัพท์มือถือ
ลอยเด่นขึ้นมาท่ามกลางแสงสีฟ้าขาวที่สาดส่องออกมา อาจารย์เอาโทรศัพท์มาวางไว้
ด้านข้างหนังสือผมแล้วเอ่ยถาม
17
