Page 23 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 23
MODORU ASAOKA
อมแดงผมหาอาจารย์พบในที่สุด
“...สวยจังเนอะ”
อาจารย์กระซิบแล้วยิ้มละไม แสงสีส้มอมแดงอาบร่างอาจารย์ ผมจ้องมองไปยัง
รูปหน้าที่พร่าเลือน พอจะพยักหน้าว่าอืม เสียงนักเรียนตะโกนดังว่า “ฝนตกหนวกหูชะมัด
เลย!” ก็ลอดผ่านผนังบางๆ มาจากห้องข้างๆ จนแก้วหูผมแทบฉีก หัวใจเกือบกระดอน
ออกมา
อาจารย์ท�าเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
“เทียนไขนี่ นานๆ ทีก็อาจจะดีเหมือนกันเนอะ...”
อาจารย์พูดแล้วตั้งศอกขึ้นมาเอามือเท้าแก้มท�าหน้าเคลิบเคลิ้ม สายตายังคง
จดจ้องอยู่ตรงเปลวเทียน
ลูกไฟสีส้มอมแดงไหวอยู่ในดวงตาของอาจารย์เช่นกัน เงาตรงสันจมูกเปลี่ยน
รูปร่างไปตามการเคลื่อนไหวของเปลวไฟ สีส้มอมแดงอ่อนๆ ไล้ไปตามเสื้อคลุมสีขาว
เสื้อเชิ้ต นิ้วมือที่มองเห็นข้อกระดูกรองอยู่ใต้แก้ม ตรงหางตามีน�้าตาซึมให้เห็นบางเบา
“อาจารย์ สนุกเหรอ...?”
ผมรู้สึกอย่างนั้นจึงลองถามดู อาจารย์ปรายตามาทางผม ใบหน้าสีอาทิตย์
ยามเย็นผ่อนคลายลงแล้วส่งยิ้มให้
“อืม สนุกนิดหน่อย”
...เพิ่งเคยเจอคนที่ตอบแบบนี้ในความมืดได้
ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหนก็ตาม คนคนนี้คงเป็นคนที่หาวิธีแก้ไขปัญหา
หลังจากยอมรับความจริงได้อย่างง่ายดายแล้วนั่นเอง เรียกว่ามีขอบเขตยอมรับสิ่งต่างๆ
ได้กว้างขวางอย่างไม่ธรรมดา ใจกว้าง ยอมรับผู้อื่นได้ และมีความอ่อนโยนมากกว่าจะ
บอกว่าแค่ตัดใจยอมแพ้ไปอย่างง่ายๆ
พอมองอาจารย์ยิ้มสบายๆ ท่ามกลางความวุ่นวายจากเสียงฝีเท้าและเสียงพายุ
ซึ่งยังคงดังจากรอบห้องเรียนอย่างต่อเนื่องไม่หยุดแล้ว ผมก็รู้สึกว่าพฤติกรรมโมโหแล้ว
พาลช่างเป็นพฤติกรรมอันเปล่าประโยชน์ทั้งเวลาและเรี่ยวแรงเสียจริง
หลังจากนั้นผมก็อยากเป็นคนที่สามารถร้องเพลงได้แม้ในยามทุกข์ใจเหมือน
อย่างอาจารย์ ผมคิดเช่นนั้น
19
