Page 18 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 18
ห้วงเวลารักของสองเรา
และตัวแข็งค้าง อาจารย์ก็มองไปทางหนังสือเรียนแล้วจู่ๆ ก็บอกว่า “ตรงนี้ผิดนะ” ก่อน
เริ่มลงมือแก้ หลังจากนั้นก็อธิบายโดยสรุปอย่างตรงประเด็นทั้งวิธีแก้และเหตุผลจนผม
คลายความสงสัย ผมสัมผัสได้ถึงความหัวดีของอาจารย์ก่อนจะทันได้ยอมรับเสียอีก
ผมสังเกตว่าอาจารย์ผู้พาไปสู่ค�าตอบที่ถูกต้องนั้น มีเพียงน�้าเสียงเท่านั้นที่สดใส
ร่าเริงแต่ดวงตาเหมือนจะเคลิ้มหลับ ...น่าประหลาดตรงที่ตั้งแต่ใต้จมูกลงไปนั้นราวกับ
เป็นคนละคน มันอะไรกัน ออร่าพิเศษที่ท�าให้รู้สึกว่าไม่สามารถต่อกรด้วยได้เนี่ย
พอคิดว่าเป็นผู้ใหญ่เยือกเย็นที่ไร้ระเบียบและไม่ยึดติดกับอะไร จู่ๆ ก็กลับท�า
หน้าเหมือนเด็กไร้เดียงสา
“ขอยืมดินสอกดหน่อยสิ”
อาจารย์พูดพลางแย่งดินสอกดในมือผมไป
“อาจารย์ แค่เครื่องเขียนก็ควรจะหยิบมานะครับ เป็นอาจารย์นี่นา”
“เอ๋ ขอยืมหน่อยสิ”
“ไม่ต้องมาขอยืมหน่อยสิเลยครับ ใช้ไม่ได้เลยนะอาจารย์ที่มาอ้อนลูกศิษย์เนี่ย”
“อืม...งั้นเหรอ เข้าใจแล้วครับ งั้นพรุ่งนี้จะไปซื้อครับ”
อาจารย์ตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วเอียงคอเล็กน้อย ไม่รู้ท�าไมผมถึงไม่รู้สึกไม่พอใจ
การยิ้มอย่างไร้ความกังวลนั่น
“คนต�าแหน่งใหญ่ๆ อย่าง...อาจารย์ใหญ่เขาไม่ว่าอาจารย์เหรอครับ?”
“ไม่ว่าหรอก แต่ย�้ามาว่าให้รับผิดชอบเฉพาะชั่วโมงเรียนตัวต่อตัวเท่านั้นน่ะ”
“...ถ้าอาจารย์เป็นอาจารย์ที่โรงเรียนผมนะ ถูกนักเรียนย�าเละเป็นโจ๊กไปแล้ว
เพราะโรงเรียนผมเป็นโรงเรียนปลายแถว แล้วก็มีแต่พวกอารมณ์รุนแรง”
“อุหวา น่ากลัวจัง ออกจะเป็นเด็กดีแท้ๆ แต่เป็นพวกเดียวกับพวกเด็กเกเร
หรือนี่...? อย่าท�าฉันเจ็บนะ”
“ผมไม่ใช่เด็กเกเรนะ”
อาจารย์ค่อยๆ แย้มยิ้มให้ผมผู้ร้อนรนจนตะโกนเสียงดัง อาจารย์ยิ้มเหมือน
พระอาทิตย์เลย
รอยยิ้มนั้นช่วยคลายความตื่นเต้นของผมไปโดยไม่ทันรู้ตัว ความสบายใจอันแสน
อ่อนโยนคล้ายกับทะเลที่มีคลื่นซัดสาดในช่วงบ่ายของฤดูใบไม้ผลินั้นชวนให้รู้สึกพึงพอใจ
14
