Page 20 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 20
ห้วงเวลารักของสองเรา
“หืม? เล่มนี้ไม่ใช่หนังสือเรียนของโรงเรียนเราสินะ”
“อ๊ะ ขอโทษครับ การบ้านที่ต้องส่งพรุ่งนี้น่ะครับ...”
“งั้นเหรอ ถ้าไม่เข้าใจก็ถามนะ”
“เอ๊ะ”
อาจารย์พูดเหมือนไม่ได้คิดอะไรแล้วนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติก ผมระแวงว่าอาจารย์
โกรธรึเปล่า แต่พอส�ารวจสีหน้าให้ลึกลงไปแล้ว พบว่ามีเพียงบรรยากาศดูง่วงเหงาหาวนอน
เท่านั้นที่ปรากฏอยู่บนซีกหน้าด้านข้างซึ่งดูเหม่อลอย
“ท�าการบ้านที่โรงเรียนในชั่วโมงเรียนของโรงเรียนกวดวิชาได้จริงๆ เหรอครับ...?”
“มีอะไรที่ท�าไม่ได้เหรอ? ถ้าจ�าเป็นละก็จะอ่านการ์ตูนคลายเครียดก็ได้นะ”
“การ์ตูน! ที่นี่น่ะเหรอครับ!? ที่โรงเรียนกวดวิชาเนี่ยนะครับ!”
“ความก้าวหน้าในการเรียนรู้ของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป ฉันเลยคิดว่าควรให้
ความส�าคัญกับการตัดสินใจของตัวเองมากกว่าเรื่องความเหมาะสมของสถานที่นะ”
ผมนั่งอึ้งจนตัวแข็งค้างไปทั้งที่ในมือยังจับปากกาไว้ อาจารย์หาวแล้วส่งยิ้มมี
น�้าตาคลอให้พลางถามผมว่า “เป็นอะไออ๋อ~” ...จริงๆ ด้วยที่ผมไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ อาจารย์
พูดออกมาจากใจจริงว่าให้ท�าสิ่งต่างๆ บนความรับผิดชอบของตัวเอง รู้สึกแตกต่างจาก
แม่ที่ตวาดผมว่า ‘เดี๋ยวก็เรียนแย่ลงหรอก!’ เพราะผมแวะที่อื่นก่อนกลับบ้านอย่างสิ้นเชิง
จนผมสับสนและตื่นตระหนกท�าอะไรไม่ถูก
“อันนี้...การบ้านภาษาอังกฤษครับ”
“หืม เอ๊ะ ถูกเกือบหมดเลยไม่ใช่เหรอ เธอถนัดภาษาอังกฤษสินะ”
ใบหน้ายิ้มละไมนั้นราวกับดอกทานตะวันต้องลมอ่อนๆ บรรยากาศดูเบาสบาย
เมื่อเหม่อมองแล้วความอัดอั้นในใจที่ปวดแปลบในช่องท้องก็พลันสลายกลายเป็น
ชิ้นเล็กชิ้นน้อย ลืมแม้แต่เรื่องที่ตัวเองเป็นนักเรียนเตรียมสอบและก�าลังยืนหยัดอย่างสุด
ความสามารถอยู่ในวังวนสนามรบแห่งคะแนนมาตรฐานและการแข่งขัน
...พอขออาจารย์ท�าการบ้านต่อ ผมก็เพิ่งสังเกตว่าถึงแม้ผมจะแก้โจทย์ผิด อาจารย์
ก็ไม่แสดงอาการเอือมระอาดูถูกว่า ‘ไม่ไหว ไม่ไหว’ ไม่แม้แต่จะหัวเราะหยอกว่า ‘แค่นี้ก็
ไม่เข้าใจเหรอ?’ และไม่ท�าให้ผมรู้สึกอ่อนด้อยเพราะความใจดีด้วยค�าพูดอย่าง ‘ลอง
พยายามอีกนิดนะ’
16
