Page 27 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 27
MODORU ASAOKA
“เอ๊ะ ท�าไมที่ว่า...ไม่ชอบเหรอครับ?”
อาจารย์ขมวดคิ้วแล้วหลุบสายตาลง ใช้ปลายนิ้วมือข้างขวาลูบไล้ริมฝีปากแล้ว
เอียงคอว่า “ไม่ชอบงั้นรึ...?”
ทว่าท้ายที่สุดบทสนทนาก็ละลายหายไปในอากาศแม้ยังไร้ค�าตอบ
หลังจากผมเป็น ‘อาเมะจัง’ ก็สนิทกับอาจารย์อย่างรวดเร็ว
เกิดบทสนทนาระหว่างเรียนมากขึ้น
“อาเมะจัง อาเมะจัง”
อาจารย์เรียกผมอย่างสนิทสนมและเล่าเรื่องราวในชีวิตประจ�าวันที่ไม่ได้มีอะไร
เป็นพิเศษของตัวเองให้ผมฟัง
อย่างเช่น โอโรชิโซบะ ที่เป็นมื้อกลางวันอร่อยมาก
4
ตัดเล็บแล้วลึกเกินไปจนเจ็บบ้าง
ไม่รู้ท�าไมถึงได้ชอบเดินสะดุดตรงระเบียงทางเดินหน้าห้องพักครูบ่อยๆ บ้าง
“อาจารย์ คนขี้แพ้”
“ก็แบบนั้นแหละ ล�าบากใจจริงๆ ที่ขี้แพ้”
ทุกครั้งที่อาจารย์เรียกผมว่า ‘อาเมะจัง’ แล้วหันใบหน้าเปื้อนยิ้มมา ผมจะรู้สึก
ถึงความเปลี่ยนแปลงเหมือนดั่งในนิยาย ว่าตัวผมเองที่เคยโปร่งแสงไร้สีสันภายในตัว
อาจารย์นั้นเปล่งประกายสดใสและมีความหมายขึ้นมา
ตัวผมเองก็หัวเราะมากขึ้น อาจารย์เป็นคนไม่เรื่องมากและไม่ยึดติดกับอะไร แม้
ผมที่อายุน้อยกว่าตั้งสิบสามปีพูดว่าเป็นคนขี้แพ้ก็ยังยอมยกโทษให้ ช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับ
อาจารย์ช่างอบอุ่นเหลือเกิน อบอุ่นจนเกินไป กว่าผมจะทันได้สังเกตว่ารอบข้างอาจารย์
ไม่มีวี่แววคนอื่นเลยก็ช้าไปเสียแล้ว
ในเรื่องเล่าของอาจารย์ อาจารย์มักจะอยู่คนเดียวเสมอ ไม่ว่าจะเป็นยามดีใจกับ
มื้อเที่ยงแสนอร่อย เวลาร้องคร�่าครวญเพราะเจ็บที่ตัดเล็บลึกเกินไป หรือตอนเลิกเรียน
แล้วกลับไปห้องพักครูอย่างหมดเรี่ยวแรง
4 โซบะเย็นใส่หัวไช้เท้าฝาน โซบะเป็นเส้นยาวสีน�้าตาลท�าจากแป้งบักวีต รับประทานได้ทั้งแบบเย็นและร้อน
23
