Page 26 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 26
ห้วงเวลารักของสองเรา
ขยับหน้าเข้ามาประชิดและยิ้มพลางมองลึกเข้ามาในดวงตาผม
“อาเมะจังนี่น่ารักจังเลยเนอะ”
“เอ๊ะ”
“หน้าเหมือนคนที่ออกทีวี กะพริบตาทีไรขนตาสั่นจนมองเพลินเลย”
ลมหายใจจุกอยู่ในคออีกครั้ง ผมรู้สึกได้ว่าแก้มก�าลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ
“อย่าพูดอะไรแปลกๆ สิครับ!”
“ฉันชมนะ?”
“เรียนหนังสือกันได้แล้วครับ ให้สมเป็นครูหน่อย”
“ใช่ ช่วยดุฉันด้วยนี่นะ...อาเมะจัง เป็นเด็กดีแล้วก็อ่อนโยน”
รอยยิ้มของอาจารย์ที่เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ปัดความรู้สึกต่อต้านให้กระเด็น
ออกไปอย่างง่ายดายจนผมปิดปากเงียบ อาจารย์ดูล่องลอยไม่ค่อยอยู่กับความเป็นจริง
และยิ้มให้ผมที่เป็นนักเรียนเหมือนเราอยู่ในสถานะเท่าเทียมกันเสมอ ไม่ท�าตัวเหมือน
ภาคภูมิในหน้าที่การงาน
“...อาจารย์เนี่ย ตั้งเป้าหมายอะไรไว้เหรอ”
“เป้าหมายเหรอ? ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ แม้แต่ตอนนี้ที่มีชีวิตอยู่ตรงนี้ก็ยังสงสัย
เลย ปีนี้ฉันอายุสามสิบแล้ว ตอนอายุประมาณอาเมะจังน่ะยังไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีชีวิต
อยู่มาได้ขนาดนี้”
“เรื่องนั้น...ผมเข้าใจอย่างบอกไม่ถูกแฮะ ผมก็จินตนาการตัวเองตอนอายุสามสิบ
ไม่ออกเหมือนกัน”
“ใช่ไหมล่ะ แต่พออายุสามสิบแล้วมันก็คิดขึ้นมาว่า เอ๋~ นะ”
“เอ๋เหรอ?”
“ว่าเวลาแค่ผ่านไปเท่านั้นเอง แต่ข้างในฉันยังอายุสิบเจ็ดอยู่เลย”
“อันนั้นผมก็เข้าใจเหมือนกัน บางทีอาจารย์ก็เหมือนเด็กเลยนี่นา แถมยังเป็น
เด็กไม่ได้เรื่องด้วย”
“นั่นสิน้า”
อาจารย์หัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่โกรธกันจริงๆ ด้วย
“นี่ ท�าไมอาเมะจังถึงได้ชวนฉันคุยเหรอ?”
22
