Page 30 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 30
ห้วงเวลารักของสองเรา
ออกไปและย้อมบรรยากาศในห้องคับแคบให้กลายเป็นสีของดวงตะวัน
ฮะๆๆ พอเสียงหัวเราะจากริมฝีปากของเราทั้งคู่ดังสอดประสานกัน ผมก็เห็น
ภาพลวงตาเหมือนเราสองคนก�าลังนอนเล่นอยู่ในทุ่งดอกไม้ยามบ่ายที่เลยเวลาเที่ยงวัน
มาเล็กน้อย ไร้ซึ่งกาลเวลา ไร้ซึ่งความเจ็บปวด และไร้ซึ่งความมืดมิด เพียงแค่อบอุ่นจน
หัวใจอิ่มเอิบ
...ผมรู้สึกว่าหากทุกคนได้รู้ว่าอาจารย์เป็นคนมีจิตใจบริสุทธิ์และท�าให้รู้สึกสบายใจ
แบบนี้ อาจารย์คงจะเป็นที่นิยมขึ้นมาทันที การรังแกในอดีตนั้นไม่เกี่ยวกันเลย อาจารย์
จะได้ไม่ต้องอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแท้ๆ ความคิดเหล่านั้นท�าให้ผมหงุดหงิดในใจ
ทว่า
“อาจารย์ เอาใบเสร็จนี้ไปให้อาจารย์หรือนักเรียนคนอื่นดูด้วยเป็นไง?”
“ท�าไมล่ะ?”
“เพราะทุกคนจะได้รู้ไงว่าอาจารย์เหมือนเด็กๆ น่ะ”
“เข้าใจแล้วจะเป็นไง? ฉันแค่อยากให้อาเมะจังประทับใจเฉยๆ นะ?”
“กะ ก็ดีใจหรอก แต่ถ้ามีคนอื่นนอกจากผมประทับใจเพิ่มมากขึ้น อาจารย์ก็จะ
ยิ่งมีความสุขมากขึ้นใช่ไหมล่ะ?”
“อืม...ก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษนี่”
อาจารย์เพียงแค่ยิ้มขื่นเล็กน้อยแล้วเก็บใบเสร็จลงไปในกระเป๋าอย่างให้ความ
ส�าคัญเท่านั้น
ผมเริ่มคิดถึงอาจารย์ในระหว่างใช้ชีวิตประจ�าวันมากขึ้นพร้อมกับฤดูกาลที่
ผันเปลี่ยนไปและเริ่มไกลห่างจากฤดูใบไม้ผลิ
ไม่ว่าจะในคาบเรียนที่โรงเรียน ในยามที่รู้สึกหวาดหวั่นเพราะต้องแข่งขันกับ
เพื่อนร่วมชั้นอย่างเงียบๆ ตอนถูกแม่ว่า หรือในเวลาที่ตกอยู่ในความไม่สบายใจกะทันหัน
จากการใจฝ่อกระวนกระวาย
ผมจะจินตนาการว่า ‘ถ้าเป็นอาจารย์จะตอบว่าอะไรนะ‘ ‘จะท�าอย่างไรนะ’ นึกถึง
รอยยิ้มไร้กังวลนั้นแล้วเส้นด้ายแห่งความไม่สบายใจที่เคยขึงตึงก็คลายลงได้อย่างง่ายๆ
ท�าให้ตัวเองร่าเริงขึ้นมาได้
26
