Page 30 - อ่านฟรี! เพื่อนบ้านแสนดีขอไออุ่นทีเถอะ (เล่มเดียวจบ)
P. 30
่ ื ุ
เพอนบ้านแสนดีขอไออ่นทีเถอะ
“สงสัยตอนนั้นจะมีสิ่งชั่วร้ำยในศำลเจ้ำตำมกลับมำด้วย”
“อะไรเหรอครับ สิ่งชั่วร้ำยที่ว่ำ...”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่รู้เป็นภูตผีวิญญำณหรือค�ำสำปของเทพเจ้ำกันแน่...อยำก
จะค้นประวัติควำมเป็นมำของศำลเจ้ำก็ท�ำไม่ได้แล้วเพรำะร้ำงมำนำน ไม่รู้ว่ำสิ่งนี้ชื่ออะไร
ฉันเลยเรียกว่ำยูเมโกะ ไปก่อน”
2
“...นี่มันตรงตัวเลยนี่ครับ เป็นนักเขียนนิยำยซะเปล่ำ”
มิคำเงะเหลือบมองสีหน้ำระอำใจของโทโมฮำรุ ก่อนเล่ำต่อด้วยท่ำทำงนิ่งๆ
“เหตุกำรณ์ลี้ลับรอบๆ ตัวก็เริ่มเกิดถี่ขึ้นในช่วงเวลำเดียวกัน เดิมฉันได้ยินมำว่ำ
อะพำร์ตเมนต์นี้มีของเลยย้ำยมำเพรำะอยำกได้ไอเดียมำเขียน แต่ช่วงแรกที่นี่ไม่ต่ำงจำก
อะพำร์ตเมนต์ทั่วไปเลย จนถูกยูเมโกะไล่ล่ำในฝันนี่แหละ ควำมเฮี้ยนถึงได้เริ่มขึ้น”
ี
ี
ั
ถ้ำเป็นเพยงปรำกฏกำรณ์ล้ลบไร้พษสงคงไม่มปัญหำ เพรำะเอำมำต่อยอดใน
ี
ิ
ี
งำนเขียนได้ แต่ยูเมโกะพิเศษออกไปเน่องจำกเก่ยวพันถึงชีวิต พอเข้ำสู่ปน้มิคำเงะเลย
ี
ื
ตัดสินใจก�ำจัดเตียงทิ้ง ด้วยกลัวว่ำจะเป็นอันตรำยหำกหลับลึกไป
ิ
ั
ึ
ชีวิตแบบสลับกลำงวันกลำงคืนของมิคำเงะเร่มข้น นับต้งแต่สังเกตเห็นว่ำช่วง
กลำงวันฝันยำกกว่ำ ถึงอย่ำงน้นก็ไม่อำจหลับลึกได้อยู่ดี เจ้ำตัวจึงผ่ำนมำได้โดยอำศัยกำร
ั
หลับตื้นๆ ในเวลำกลำงวัน
“นอนตอนกลำงคืนมันเสี่ยงไปจริงๆ...”
ั
ั
้
ั
่
ิ
มคำเงะถอนหำยใจพลำงปดเปลอกตำ ปลอยไวสกพกน่ำจะหลบไปเลย โทโมฮำร ุ
ื
จึงรีบแทรกขึ้นมำ
“หรือว่ำคุณเอำควำมฝันมำเขียนเป็นนิยำยครับ?”
ชำยหนุ่มปรือตำขึ้นช้ำๆ แล้วพยักหน้ำด้วยท่ำทำงเฉื่อยชำ ก็ประมำณนั้น
2 ยูเมะ = ควำมฝัน, โกะ = เด็ก
28
