Page 26 - อ่านฟรี! เพื่อนบ้านแสนดีขอไออุ่นทีเถอะ (เล่มเดียวจบ)
P. 26

่ ื             ุ
                             เพอนบ้านแสนดีขอไออ่นทีเถอะ

          กับเขำกลำงโรงอำหำรโดยไม่สนใจสำยตำชำวบ้ำนว่ำ “นำยอย่ำคิดเกินเลยกับฉันก็พอ
          เพรำะฉันชอบผู้หญิง ขอโทษด้วยนะ”

                                        ั
                โทโมฮำรุยังไม่เคยยอมรับสักคร้งว่ำตัวเองเป็นเกย์ แต่ค�ำพูดของนุมำบุจิกลับ
          ท�ำให้คนทั้งบริษัทเชื่อไปแล้วว่ำเขำเป็น
                                      ี
                นุมำบุจิไม่ได้มีเจตนำร้ำย แต่น่แหละท่เป็นปัญหำ โทโมฮำรุได้แต่เก็บควำมอึดอัด
                                           ี
          คับข้องเอำไว้ข้ำงใน ไม่กล้ำตวำดกลับไปว่ำ ‘พอซะที’ อยู่มำวันหน่งเขำรู้สึกปวดท้องจน
                                                          ึ
          ต้องรีบไปแผนกฉุกเฉินกลำงดึก ผลตรวจพบว่ำเป็นแผลรุนแรงในกระเพำะอำหำร จึงต้อง
          แอดมิตทั้งอย่ำงนั้น

                ระหว่ำงนอนรักษำตัวท่โรงพยำบำลนุมำบุจิส่งข้อควำมมำบอกเขำว่ำ ‘คนอ่นๆ
                                                                       ื
                                 ี
                  ื
                      ี
                                    ี
          ไม่ได้ใส่ใจเร่องท่นำยเป็นเกย์อย่ำงท่นำยกังวลหรอกนะ’ อ่ำนแล้วถึงกับต้องปำมือถือท้ง ิ
          อย่ำงสุดทน
                ข่ำวลือก็คือข่ำวลือ โทโมฮำรุเคยคิดว่ำแค่ปล่อยให้เข้ำหูซ้ำยทะลุหูขวำไป เดี๋ยว
          สักวันก็ซำไปเอง แต่วันน้นคงไม่มำถึงตรำบใดท่นุมำบุจิยังอยู่ เพรำะยังไม่ทันซำก็ถูก
                             ั
                                              ี
          หยิบยกขึ้นมำอีกซ�้ำแล้วซ�้ำเล่ำ

                     ี
                ท้ำยท่สุดโรคกระเพำะก็ถำมหำ ควำมเสียหำยจำกค�ำพูดของนุมำบุจิบังเกิดกับ
          ร่ำงกำยของเขำก่อนที่จะปรำกฏออกมำทำงพฤติกรรมเสียอีก

                ปำนน้นุมำบุจิคงก�ำลังปำวประกำศกับคนอ่นด้วยใบหน้ำดุจพ่อพระว่ำ ‘อำซำโนะ
                     ี
                                               ื
          เป็นคนจิตใจอ่อนไหว อย่ำไปพูดเรื่องที่หมอนั่นเป็นเกย์มำกนักเลย’ เพียงแค่จินตนำกำร
                         ิ
                                                         ั
          ถึงปฏิกิริยำกับรอยย้มแกนๆ ของคนรอบข้ำงก็รู้สึกรันทดใจ ดังน้นพอหมอให้กลับบ้ำน
          ได้ โทโมฮำรุจึงไปยื่นใบลำออกทันที
                แม้รู้ดีว่ำไม่จ�ำเป็นต้องสำธยำยถึงเหตุผลท่ลำออกจำกบริษัทอย่ำงละเอียดยิบ
                                                ี
                                  ื
                                                                      ื
                                        ั
                                                        ึ
          แต่เวลำถูกถำมเขำจะพำนนึกถึงเร่องรำวท้งหมดจนเผลออ้ำๆ อ้งๆ ท�ำให้ดูไม่น่ำเช่อถือ
                                                    �
          ในสำยตำคณะกรรมกำร จึงไม่ผ่ำนสัมภำษณ์สักที่ ระหว่ำงนี้เงินเก็บก็ร่อยหรอลงเรื่อยๆ
                                         24
   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30   31