Page 50 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 50

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 3
          48 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 3

          ฉัน
                เขาย้มเจ่อนแล้วตบๆ ด้านหลังÈีรÉะของฉัน “ข้าให้พวกเขาเล้ยงไว้ให้
                                                                  ี
                       ื
                    ิ
          เจ้า เจ้าจะไม่เสียมันไป”
                ฉันจ้องเขาเขม็งนานพอสมควรก่อนจะสงบลงแล้วเดินตามเขาไปเงียบๆ
                                                          ื
                  ื
                “จ่อถง ไม่ต้องเอาหนูสองตัวน่น ต่อจากน้ข้าอยู่เป็นเพ่อนเจ้าดีหรือไม่?”
                                                 ี
                                        ั
          อยู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง
                ฉันมองด้านหน้าด้วยสติหลุดลอย ค�าพูดข้างหูถูกลมพัดพาไปเสียแล้ว

                กลางดึกคืนน้นไม่รู้ว่าเจินจูหรือโยวเหอยังคงเตือนและแนะน�าด้วยความ
                           ั
          หวังดีว่าฉันต้องให้ความเคารพ ‘หวงซ่าง’ อย่างเหมาะสม และต้องการให้ฉัน

          รับปากให้ได้ว่าวันหน้าจะไม่ก่อความวุ่นวายเหมือนอย่างวันน้อีกถึงค่อยให้ฉัน
                                                           ี
          ¹Í¹
                “ข้าก็ไม่รู้เช่นกันว่าเพราะเหตุใด พอเห็นเขาข้าก็จะกลายเป็นคนมุทะล ุ

          ดุดันไร้มารยาทมากๆ เขาก่อกวนสมองข้า เดิมทีสมองข้าก็สับสนยุ่งเหยิงอยู่บ้าง
          แล้ว ตอนน้ย่งเหมือนแป‡งเป‚ยกเป็นก้อนๆ เข้าไปใหญ่ ข้าเกลียดเขา เกลียดเขา
                   ี
                    ิ
                                                 ึ
          มาก! แค่เพราะเขาขยับอยู่ตรงหน้าข้า มีคนผู้หน่งข้าจ�าไม่ได้แล้ว ข้าควรจะจ�า
          ไว้...เป็นผู้ใดล่ะ ชิงเอ๋อร์หรือ หรือว่าแม่นมเหนียน? ล้วนไม่ใช่ ไม่ใช่...ชิงเอ๋อร์
                                                                     ั
          และแม่นมเหนียน เหตุใดถึงพบพวกนางไม่ได้กัน ข้าคิดถึงพวกนางแล้ว ท้งยัง
          คิดถึง ‘เขา’ ด้วย โยว...เอ่อ...เจินจู ข้าวิปลาสไปแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่”
                                                                 ี
                                                             ื
                “ฮูหยินรีบบรรทมเถอะเพคะ ทรงหลับให้สบายสักต่น เร่องท่ลมเลือน
                                                                  ื
                                                          ื
          ไปย่อมต้องทรงจ�าได้แน่เพคะ”
                      ึ
                วันรุ่งข้นหลังจากเจินจูปรนนิบัติฉันท�าผมแต่งหน้าแล้วก็จากไปเพราะ
                                                ึ
          ธุระบางอย่าง นางไปไม่นานก็มีเด็กหนุ่มคนหน่งเข้ามา เด็กหนุ่มสวมชุดสี¿‡า
          เหมือนกับข้ารับใช้สองสามคนในต�าหนักบรรทม ใบหน้างดงามจนคล้ายกับเด็ก
          ผู้หญิง
                “ฮูหยิน ไม่สิ ฮองเฮา ยังทรงจ�าหนูป‚œได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

                         ึ
                                 ี
                                                          ึ
                ฉันยกมือข้นบังแสงท่แยงตา หร่ตามองเขาอยู่ครู่หน่ง “เป็นหวาหยาง
                                          ี
   45   46   47   48   49   50   51   52   53   54   55