Page 52 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 52
ี
บทท่เจ็ดสิบเก้ำ
วันเวลาผ่านไปในความบ้าๆ บอๆ และยุ่งเหยิง ฉันค่อยๆ ไม่ใส่ใจว่า
ผู้คนรอบตัวจะเรียกฉันว่าฮูหยิน หรือฮองเฮา หรือ½†าบาทอีกต่อไป ฮูหยินแล้ว
อย่างไร ฮองเฮาแล้วอย่างไร พวกเขาอยากเรียกอะไรก็เป็นอย่างนั้น
ิ
ื
“ฮองเฮาย่งใหญ่มากใช่หรือไม่? ในเม่อข้าคือฮองเฮา แล้วเหตุใดแม้แต่
ี
อิสระก็ไม่มี?” พอฉันถามอย่างน้พวกเจินจูก็ตอบแค่ว่า “พระวรกายของพระองค์
่
้
œ
่
ไมแข็งแรง ตองพัก¿„นสงบจิตสงบใจอยูที่นี่” ฉันพยายามเดินออกจากต�าหนักที่
เที่ยวเล่นจนเบื่อแล้วแห่งนี้เพื่อออกไปดูข้างนอกหลายครั้ง ทว่าถูกเหล่าก�าแพง
มนุÉย์ตามก�าแพงวังขวางไว้ ฮองเฮาหรือ ฉันว่าไม่ต่างอะไรกับนักโทÉหรอก ย่ง ิ
ไปกว่าน้นห้องขังแห่งน้ยังสร้างตามข้อก�าหนดส�าหรับคุมขังนักโทÉอย่างเข้มงวด
ี
ั
แม้แต่แมลงวันยังบินหนีไปไม่ได้อีกต่างหาก
ั
ั
�
ิ
่
ตอนแรกเรมฉันยังพร่าบ่นกบเจินจูและโยวเหอว่า “เหตุใดฉนต้องโดน
กักบริเวณด้วย” แต่ผ่านไปไม่ก่วันพอเจอการหาความส�าราญอย่างอ่นฉันก็ลืม
ี
ื
ื
เร่องน้ไปเสียแล้ว เร่องท่สมองจุได้มีจ�ากัด ดังน้นจึงมักจะลืมความทรงจ�าไปทีละ
ั
ี
ื
ี
ื
ี
ึ
อย่างราวกับลิงหักข้าวโพด เจอเร่องหน่งลืมเร่องหน่ง หลังจากอิงอ้ขุดสระบัว
ื
ึ
5
ี
ั
ขนาดใหญ่มากๆ ท่สวนด้านหลังให้ฉัน วันท้งวันหากไม่ล่องเรืออยู่ในสระก็ลงน้า �
เก็บรากบัว ยุ่งจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร ลืมเลือนเรื่องที่เคยโวยวายว่าอยากออกไป
