Page 33 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 33
บทที่สี่
ั
ต้งแต่เก็บเขากลับมา ฉันไม่ได้เข้าไปกินอาหารเช้าในต�าบลทุกวันอีก คิด
้
ั
ั
ิ
ี
่
ั
ื
้
ว่าฉนตะกละขนาดนนจรงๆ หรอ ทงทหนทางยาวไกลแถมได้รับสายตาขวางๆ
ิ
ื
จากผู้คน ฉันแค่ไปเพ่อสูดกล่นอายมนุษย์เท่าน้น มนุษย์มักจะเป็นสัตว์ท่อาÈัย
ั
ี
อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม สามารถอดทนอดกลั้นต่อความโดดเดี่ยวและยากล�าบากได้
แต่กลับไม่สามารถทนต่อการตัดขาดกับโลกได้
ความโดดเด่ยวและยากล�าบาก เป็นค�าท่ไม่หวานและไม่ขมส�าหรับฉัน
ี
ี
ไปแล้ว ฉันคิดว่าหลายปีท่ผ่านมาน้ฉันคุ้นชินกับมันมานานแล้ว แต่กลับรู้สึกว่า
ี
ี
ในสามเดือนน้ตัวเองค่อยๆ เกิดความคุ้นชินอีกอย่าง คุ้นชินท่มีใครคนหน่งคอย
ี
ี
ึ
ื
แบ่งปันอาหารสองม้อ แบ่งปันเตียงเล็กๆ แบ่งปันบ้าน และแบ่งปันการใช้ชีวิต
กับฉัน ฉันรู้ว่าน่ไม่ใช่ความคุ้นชินท่ดี ทว่ากลับอาลัยอาวรณ์จนไม่อยากยอมรับ
ี
ี
เขาเป็นแค่แขกคนหนึ่งที่ผ่านมาในช่วงสั้นๆ เท่านั้น ฉันสามารถเห็นเจ้าเป‰น้อย
และพวกต้าเฮยเป็นคนในครอบครัวอย่างเข้าข้างตัวเองและผูกมัดพวกมันไว้ท ี ่
ึ
ี
บ้านหลังเล็กน้อย่างเห็นแก่ตัวได้ แต่ว่าส�าหรับเขา ส�าหรับคนคนหน่งแล้วกลับ
ไม่สามารถท�าได้
ี
ตึง...! ฉันจ�าไม่ค่อยได้แล้วว่าน่เป็นการตกเตียงคร้งท่เท่าไร ฉันลูบไหล่
ั
ี
ที่กระแทกจนเจ็บ เดินไปทางเจ้าตัวที่ส่งเสียงรบกวนฉันจนตื่น
