Page 31 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 31

ี เย่ยนเสวียเสว่ย
                                                          ี
                                                         เย่ยนเสวียเสว่ย 29
                                                                     ี
                                                                     ี
           ข้างหนึ่งถอนตะปูออก ตามด้วยหยิบแผ่นที่มีรอยแตกร้าวโยนลงพื้น
                  “ส่งให้ข้า” ฉันตะโกนบอกเขาท่อยู่บนพ้นแล้วก้มตัวลงอย่างน่าหวาดเสียว
                                         ี
                                                ื
           รับแผ่นกระดานท่เขาส่งมา ทว่าเม่อเทียบแล้วมันยาวไปหน่อยฉันเลยส่งกลับไป
                         ี
                                      ื
           อีกครั้ง “เลื่อยอยู่ที่สวนด้านหลัง ตรงกอง¿„นตรงนั้น”
                  เขาใช้มือเคาะส่วนที่ต้องเลื่อยออกเพื่อถาม
                  “ยังยาวไป...ยาวไปหน่อย...ใช่ ตรง...ตรงนั้น”
                  ฉันเห็นแค่ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องมอง มือขวากุมมีดยกขึ้นสูงแล้วผ่าลง

           อย่างแรง แผ่นไม้ที่หนากว่าครึ่งนิ้วก็หักออกทันที ทั้งรอยหักยังเรียบกริบ
                  ฉันเกือบจะตกจากหลังคา จ้องมองเขาด้วยความตะลึงจนตาค้าง ย้อน
           กลับไปคิดว่าเมื่อวานถีบเขาไปทีหนึ่ง เช้าวันนี้ดึงผ้าห่มของเขาออก นี่ไม่ใช่ว่า...

           ไม่ใช่ว่าฉันหาเร่องตายหรือ! ฉันตัดสินใจในตอนน้นว่าหลังจากน้จะไม่ไปย่วโมโห
                                                  ั
                                                             ี
                       ื
                                                                     ั
           เขาอีก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะก้าวร้าวกว่าเจ้าเป‰น้อยเสียอีก
                       ี
                  ตอนท่ท้งสองร่วมแรงร่วมใจกันท�างานจนเสร็จก็ผ่านพ้นช่วงเวลาอาหาร
                        ั
           กลางวันไปแล้ว ฉันท�าของกินเล็กน้อยอย่างลวกๆ เขาก็ไม่ได้เลือกกินเช่นกัน กิน
           เสร็จยังรู้จักเอาชามและตะเกียบตัวเองไปเก็บที่ห้องครัว ฉันคิดว่าความสัมพันธ์
           ของฉันกับเขาดีขึ้นนิดหน่อย ต่อไปถ้ามีงานอีกก็จะเรียกใช้เขา



                  “อย่า¦่าพวกเขา...!”
                  กลางดึกฉันถูกเสียงร้องตะโกนอันชัดเจนท�าให้ตกใจตื่น
                  ฉันรู้ว่าเขาก็ฝันร้ายเป็น ใครนอนหลับแล้วไม่ฝันร้ายกันบ้างล่ะ เพียงแต่

           ครั้งนี้คงเป็นครั้งที่น่ากลัวมาก เมื่อเห็นเขาหายใจหอบใหญ่ ฉันคิดว่าเขาอาจจะ
           ไม่มีแรงเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากออกเลยยื่นมือออกไป...

                  “ไปให้พ้น...”
                  มือฉันถูกปัดออก ฉันจึงเก็บมือและหันกลับมาฮัมเพลงในความทรงจ�า
           เบาๆ
                                                                        ิ
                  “จันทราโค้งงอ จันทราแย้มย้ม บ้านใดเด็กดีไม่เข้านอน...จันทราแย้มย้ม
                                        ิ
           จันทราดื้อดึง เด็กดีไม่ดื้อเข้านอนเร็วไว...”
   26   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36