Page 29 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 29
ี เย่ยนเสวียเสว่ย
ี
เย่ยนเสวียเสว่ย 27
ี
ี
เล็กน้อย เมื่อคิดถึงมารยาทในการเป็นคน ฉันจึงเอ่ยเสียงเบาว่า “ขอโทษ”
ค�าขอโทษท่ฉันเอ่ยแลกมาด้วยสายตาเย็นชา มือฉันถูกเขาสะบัดออก
ี
พร้อมกับโดนผลักท่บ่าในทันที ฉันล้มลงพ้นดังตึง น่ฉัน น่ฉันกินข้าวไม่อ่มหรือ
ิ
ี
ี
ี
ื
่
ว่าเพราะอะไร แค่ถูกเด็กตัวเล็กๆ ผลักเบาๆ ก็ยืนไมอยู! ยังมีมือนั่นของเขาอีก
่
เป็นกระบองไ¿¿‡าสินะ ผลักจนฉันทั้งชาทั้งเจ็บ!
ฉันหวังว่าÄดูหนาวจะผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ฉันจะได้ไม่ต้องเบียดกับ
เขาบนเตียงหลังเดียว
ั
ถึงผู้คนในต�าบลเห็นฉันเป็นส่งสกปรกและช่วร้าย ทว่าแต่ไหนแต่ไรมา
ิ
ฉันล้วนแต่งกายสะอาดสะอ้าน แต่พออยู่ใกล้เขาฉันรู้สึกราวกับว่าตัวเองสกปรก
มากจริงๆ
เตียงหลังเล็กหลังหนึ่ง เพื่อที่จะได้ไม่สัมผัสถูกเขา ฉันพยายามนอนชิด
ขอบเตียงอย่างสุดความสามารถ ร่างกายครึ่งหนึ่งแทบจะห้อยอยู่นอกเตียง ฉัน
ต้องใช้มือทั้งสองข้างจับเสาเตียงแล้วนอน ทุกเช้าที่ตื่นมามือทั้งปวดทั้งเมื่อยจน
ทนไมไหว ผาห่มก็ไม่กล้าดึงขามเขตมากเกินไป เมื่อเห็นว่าเขาห่อตัวด้วยผาหม
้
่
้
่
้
้
ั
้
ุ
ื
ุ
็
�
ั
กทาได้เพยงหยบเสอคลมมาคลมเท่านน พอหนนทบผมของเขาโดยไม่ทนระวง
ั
ั
ุ
ี
ิ
ี
ก็เอามันกลับไปวางข้างเขาเงียบๆ เขาคือก้อนเม¦ท่ขาวดุจหิมะ ส่วนฉันคือดิน
โคลนเละๆ เลยกลัวว่าจะไปท�าให้เขาสกปรก
ึ
เม่อลืมตาต่นข้นในยามรุ่งสาง ขณะท่สะลึมสะลือและคลายมือออกฉันก ็
ื
ื
ี
้
ู
�
ึ
ั
ุ
้
้
ี
้
ื
กลงตกลงพน Èรษะกระแทกเขากบยาม จากนนฉนหยดกายลกขนพรอมลบคลา
้
ิ
ั
ั
้
ั
่
ี
ตรงท่รู้สึกเจ็บ ฉันท่ยอมรับว่าตัวเองต่าต้อยรู้สึกเดือดดาลเลยกระชากผ้าห่มของ
ี
�
เขาออก ตะโกนเสียงดังตะกุกตะกักสองคร้งว่า “ละ...ลุกข้นมา!” ไม่สนหรอกว่า
ั
ึ
เจ้าจะล�้าค่ามากแค่ไหน!
ฉันไม่สนใจท่าทางตะลึงงันของเขา เอาเสื้อผ้ายัดใส่ในอ้อมกอดเขาแล้ว
ั
เดินไปสวนด้านหลัง อุ้มกระดานไม้และค้อนตอกตะปูมาโยนตรงหน้าเขา จากน้น
เอ่ยสั่งว่า “ท�างาน!”
เขากระตุกมุมปากเล็กน้อยอย่างเย็นชา ท�าท่าจะนอนต่อไม่เล่นด้วยกับ
