Page 23 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1

ี
ี
ี เย่ยนเสวียเสว่ย
เย่ยนเสวียเสว่ย 21
ี
3
ฉันนึกถึงนิทานที่พ่อเล่าให้¿ังเมื่อนานมาแล้ว ตอนที่ฮัวโตŽ ขูดกระดูกรักษาแผล
ให้แม่ทัพกวน ตั้งแต่ต้นจนจบแม่ทัพกวนก็ไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะ แม้ฉัน
ิ
ั
ื
ั
จะไม่ได้ขูดกระดูกให้เขา แต่น้วท้งสิบมีความสัมพันธ์เช่อมโยงกับหัวใจ อย่างน้น
ก็คงจะเจ็บปวดมากแหละ นับประสาอะไรกับเขาที่ยังเด็กขนาดนี้
ี
ท่แท้บนโลกใบน้ผู้ท่เข้มแข็งมีอยู่มากมาย มนุษย์เรามักไม่มีความเจ็บท ่ ี
ี
ี
ี
ิ
ทนไม่ได้ ความล�าบากท่ล้มรสไม่ได้ ความเจ็บและปวดเดิมก็เป็นส่วนประกอบ
ของชีวิตมนุษย์นั่นเอง
้
�
ั
ั
ั
็
่
้
่
ู
�
นอกจากคาว่า ‘ไสหวไป’ คานนแลว ผานไปหลายวนเขากไมได้พดอะไร
ี
อีกแม้แต่ค�าเดียว น่ไม่นับเป็นอะไร เจ้าเป‰น้อย ต้าเฮย เส่ยวไป‰ และเส่ยวฮุยก ็
ี
ี
ี
ื
พูดคุยกับฉันไม่ได้เช่นกัน ฉันไม่ได้ถามว่าเขาช่ออะไร อายุเท่าไร บ้านอยู่ท่ไหน
เหมือนกับที่ฉันไม่สามารถถามพวกเจ้าเป‰น้อยแบบนี้ได้ นานมากแล้ว ฉันจ�าไม่
ค่อยได้แล้วว่าควรจะคบค้าและไปมาหาสู่ระหว่างคนด้วยกันอย่างไร
หิมะไม่ได้ตกติดต่อกันหลายวันแล้ว กองหิมะบางลงเร่อยๆ แต่ฉันกลับ
ื
รู้สึกเสียดายเล็กน้อย รุ่งเช้าท่แสงแดดสาดส่อง เส่ยวไป‰ท่กลัวความหนาวซ่อน
ี
ี
ี
ี
ตัวอยู่ในบ้าน ฉัน เจ้าเป‰น้อย และต้าเฮยเล่นสงครามลูกบอลหิมะกันอยู่ท่ลาน
ด้านหน้า แน่นอนว่าเป็นฉันที่ปาใส่พวกมัน
ี
“อ๊ะ...!” เจ้าต้าเฮยตัวแสบน่ คิดไม่ถึงว่ามันจะรู้จักต่อต้านด้วย มันหัน
ก้นมาทางฉันและเหยียดขาหลังออกอย่างแรง บอลหิมะลูกใหญ่เลยอัดใส่หน้า
้
ฉัน นั่นมันเจ็บนะ เจ้าเป‰น้อยก็รู้จักร่วมมือกับมัน พุ่งขึ้นไปบนต้นไมแล้วกระพือ
ปีก เกล็ดหิมะตกลงมารบกวนการมองเห็นของฉัน ต้าเฮยถือโอกาสโจมตีหนัก
ข้น “ต่อต้านแล้ว ต่อต้านแล้ว ดูว่าข้าจะส่งสอนพวกเจ้าอย่างไร เจ้าเป‰น้อย! ข้า
ั
ึ
จะถอนขนเจ้ามาท�าลูกขนไก่! ยังมีเจ้าอีกเจ้าต้าเฮย ข้าจะเชือดเจ้ามาตุŽนน�้าแกง
กิน ได้ยินว่ากินเนื้อหมาแล้วไม่ต้องกลัวหนาว ฮ่าๆๆ...”
3 ฮัวโต หรือหวาถัว เปนหมอเทวดาในสมัยโบราณ มีความเช่ยวชาญในการรักษาโรคดวยวิธีการผาตัดและกิน
ี
ยา มีตัวตนจริงอยูในประวัติศาสตรยุคสามกก