Page 20 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 20

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 1
          18 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 1

          ก็ตัดสินใจแสดงความใจกว้างเล็กน้อยโดยเอาตัวกลางเก่ากลางใหม่ให้เขา ฉันไม่
                                                                  ี
                                                             ื
          สนการประท้วงเล็กๆ ของเขา ดึงเขาออกจากผ้าห่มแล้วสวมเส้อผ้าท่มีขนาด
          ใหญ่กว่าตัวลงไป จากนั้นก็ยกอาหารเช้ามาถึงมือเขา
                เนื้อแห้งในชามคืออาหารของเจ้าเป‰น้อย ฉันอยากจะเอามารับรองแขก
                                                                ื
                                                     ี
                                                      ี
                                                                       ื
          สักหน่อย มันคงไม่งกหรอก แต่มันดันเป็นเจ้าเป‰น้อยท่ข้งกเสียได้ เม่อเห็นเน้อ
                              ื
          แห้งของมันอยู่ในชามคนอ่น มันก็รีบกางปีกแล้วพุ่งเข้ามา ฉันควบคุมมันไม่อยู่
                                 ึ
                                                       ี
          ท�าได้แค่กวัดแกว่งไม้กระบองข้นไล่มันออกจากห้อง ตอนท่ปดประตูลงภายในใจ
          ฉันรู้สึกละอายมาก เดิมทีหลังเข้าÄดูหนาวอาหารท่ให้มันกินก็น้อยลงมากอยู่แล้ว
                                                 ี
          ตอนนี้ยังยักยอกอาหารของมันอีก ก็สมควรแหละที่มันจะโกรธ
                น้าแกงท่ผ่านการต้มเน้อแห้งมาแล้วพอน�ามาต้มข้าวจะอร่อย ฉันกินข้าว
                                  ื
                       ี
                  �
                                           ิ
          หมดในสองสามค�า พอเห็นอีกคนในห้องเร่มลงมือกินฉันถึงค่อยออกจากบ้านไป
                                 ี
          กวาดหิมะอย่างวางใจ หิมะท่น่ารังเกียจตกอยู่ได้วันแล้ววันเล่า ทุกเช้าท่ต่นมา
                                                                    ื
                                                                   ี
          บนหลังคาบ้านล้วนมีหิมะกองหนา ถ้าท�าความสะอาดไม่ทันเวลาบ้านจะทรุดพัง
          อย่างรวดเร็ว
                                     ึ
                                            ื
                                                ึ
                พอกวาดหิมะเสร็จฉันนึกข้นมาได้เร่องหน่ง ฉันตกใจจนรีบกระโจนเข้าไป
          ในบ้าน เจ้าเป‰น้อยถูกฉันขังไว้นอกประตู แต่ว่าต้าเฮยยังอยู่ท่สวนด้านหลัง ประต ู
                                                        ี
          หลังบ้านไม่ได้ปดเสียด้วย! ฉันถีบประตูเปดออก ต้าเฮยไม่ได้อยู่ในบ้าน อันตราย
          เสียจริง แต่ว่าเขาก�าลังท�าอะไรน่ะ?
                                                             ื
                                                     ั
                ฉันเห็นเขาก�าลังลองลงจากเตียง ทว่าพอเท้าท้งคู่สัมผัสพ้นก็หดกลับไป
                                                     ั
                                                                       ื
                                         ี
          ราวกับถูกลวกก็ไม่ปาน เขาลองอย่างน้ต่ออีกหลายคร้งก็ไม่สามารถเดินลงพ้น
          ได้ เท้าของเขาเป็นอะไรไป?
                ฉันก้าวเข้ามาอุ้มให้เขาน่งดีๆ จากน้นยองกายถอดถุงเท้าท่สกปรกด�าปีž
                                    ั
                                            ั
                                                              ี
                ื
                                    ี
                      ี
          ออก เม่อวานน้ประมาทไปแล้วท่ไม่ได้สังเกตเท้าคู่น้ หนองและเลือดเหนียวติด
                                                  ี
          ถุงเท้าเสียแล้ว ฉันตักน�้าอุ่นมาแล้ววางเท้าทั้งคู่ลงไปในน�้าถึงค่อยๆ ถอดถุงเท้า
          ออกได้ เท้าเป„›อยพุพองและบวมคู่นั้นดูสาหัสกว่าที่ฉันคิด
                                               ิ
                   ั
                           ึ
                คร้นเงยหน้าข้นก็เห็นเขาปวดจนขมวดค้ว ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
                                                 ี
          ยังคิดว่าความเจ็บปวดระดับน้จะไม่มีผลต่อเขา ท่แท้เขาไม่คุ้นชินกับความปวด
                                 ี
   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25