Page 37 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 37
¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§
ี
ื
ี
เปียนซว่ส่ายหน้าน้อยๆ “มิเจอ เขาแทบประลองกระบ่กับมือกระบ่ลือช่อ
ี
ี
ทุกคนในยุทธภพแล้ว ทว่าก็มิเคยพบผู้มีวิชากระบ่คล้ายกระบ่เทียนเยว่เลย จวบจน
ี
ตอนที่เขาใกล้สิ้นใจก็ยังคงเสียใจกับเรื่องนี้”
เซียวซู่หานตะลึง เอ่ยถามว่า “ดังน้นท่เจ้าห้อตะบึงไปทุกแห่งหน ประกระบ ่ ี
ี
ั
กับผู้อื่นอยู่เสมอก็เพื่อต้องการหาคนผู้นั้นให้เจอ?”
เปียนซวี่ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้า
เซียวซู่หานถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอ่ย “รอให้ท่านพ่อข้าออกจาก
เก็บตัว ข้าพาเจ้าไปพบเขาได้ ไม่แน่ว่าเขาอาจรู้ที่มาของวิชากระบี่ที่ว่า”
เปียนซว่ส่ายหน้า “ไม่จ�าเป็นต้องรบกวนผู้อาวุโสเซียวหรอก ข้าค้นเบาะแส
ี
ี
บางอย่างเจอแล้ว” เขาลูบกระบ่ท่อยู่ข้างเอว เอ่ยเสียงกระซิบ “ท่จริงแล้วข้ากับอาจารย์
ี
ี
คิดผิดมาโดยตลอด ผู้ที่สังหารตระกูลเซวียมิได้ใช้วิชากระบี่ แต่เป็นวิชาดาบ”
ี
เซียวซู่หานตะลึง ก่อนจะได้สติกลับมาทันใด “เจ้าหมายถึงผู้ท่ซุ่มโจมตีเจ้า
ในกระท่อมวันนี้หรือ ดังนั้นเป็นเขาเช่นกันที่สังหารส�านักดาบตระกูลเว่ย?”
เปียนซวี่พยักหน้า “หากข้าทายมิผิด ก็คือคนผู้นี้” เมื่อเขากล่าวถึงตรงนี้ก็
ี
เอ่ยถาม “ประมุขน้อยเซียว เดิมทีท่านคงสงสัยว่าผู้ท่ฆ่าคนของส�านักดาบตระกูลเว่ย
คือข้ากระมัง”
ิ
ั
ู
็
่
ึ
ั
ั
้
้
ี
่
่
เซยวซหานผงะ “ม...มใช” เขากระอกกระอก ทนใดนนกรสกวานไมถกตอง
่
ี
ู
่
้
ิ
ู
ึ
จึงเอ่ยเสียงดังว่า “หากข้าสงสัยเจ้า ข้าจะยื่นมือไปช่วยเจ้าท�าไม!”
“ข้าอยากถามท่านอยู่พอดี” เปียนซว่เข่ยไม้ฟนท่อยู่ใกล้มือ กระซิบถาม
ี
ี
ี
“เหตุใดตอนหลังท่านถึงเชื่อว่าข้ามิใช่ฆาตกร”
่
ั
ึ
ี
่
เซยวซหานขมวดค้วเอย “ขารแลวกน” เมอกลาวถึงตรงน้เขาถงตระหนกได ้
้
ู่
ี
ิ
ู
่
ั
้
ื
้
ื
ว่าแม้แต่เหตุผลท่จะเช่ออีกฝายตนเองยังมิอาจหาพบ จึงได้แต่พึมพ�าเบาๆ “เช่อเจ้า
ื
ี
เจ้ายังมิพอใจอีก”
ี
ี
“ไม่ ข้าดีใจมาก” เปียนซว่เข่ยกองไฟไปมา แสงไฟส่องลงบนใบหน้าเขาท ่ ี
ึ
มีรอยย้มขมข่นอยู่บางๆ “อาจารย์ถูกผู้คนปรักปร�ากว่าคร่งชีวิต แม้แต่สหายเก่าแก่
ิ
ื
ก็ล้วนไม่เชื่อเขา ข้ารู้ว่ารสชาตินั้นกล�้ากลืนได้ยากเพียงใด”
เซียวซู่หานเงยหน้าขึ้นแล้วแย้มยิ้ม “อะไรกัน นี่เจ้าจะนับข้าเป็นสหายแล้ว
34
