Page 39 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 39
¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§
ทันใด ผสานปราณดีดนิ้วออกไปยิงนกตัวนั้นตกลงมา
หนึ่งมือนี้ของเขาคล่องแคล่วฉับไว เซียวซู่หานจึงเก็บความกลัดกลุ้มทิ้งไป
ี
ื
ี
พยักหน้าพร้อมเอ่ย “ก�าลังมิรู้อยู่พอดีว่าม้อน้จะเล้ยงท้องอย่างไร มันเสนอตัวมาถึงท ี ่
เลยทีเดียว”
ี
เปียนซว่โดดไปสองก้าวข้ามธารน้าไปเก็บเหย่อ ไม่รู้ว่าหลังจากข้ามไปแล้ว
ื
�
ิ
ึ
ิ
เห็นส่งใดเข้า เขาน่งไปช่วขณะ ครู่หน่งถึงหันกลับมาเอ่ย “ประมุขน้อยเซียว ท่านข้าม
ั
มาดูสิ”
็
ื
ึ
ู
ี
ั
่
เมอเซยวซ่หานไปถงตวเขา ทอดตามองไปกอดมองด้วยความปีตยนดีไม่
ิ
ิ
ี
ื
ได้ ท่แท้ก�าแพงผาด้านหลังล�าธารสายน้ชันน้อยกว่าจุดอ่นมาก ด้านบนยังมีเถาวัลย์
ี
้
�
ยาวเฟอยห้อยลงมาหลายเถา เขาก้าวไปคว้าเถาวลย์เถาหนงมากะนาหนักดูในมอ
ื
ึ
่
ั
“เราน่าจะไต่ขึ้นไปตามเถาวัลย์พวกนี้ได้”
เปียนซวี่พยักหน้าแล้วกล่าว “ข้ามีความคิดนี้เช่นกัน”
ี
ั
ทันใดน้นเซียวซู่หานก็ฉุกคิดบางอย่างได้ มองไปท่แผลบนไหล่ของเขาแล้ว
เอ่ย “แผลของเจ้าจะมิเป็นไรหรือ”
“ไม่เป็นไร” เปียนซว่แหงนหน้ามองไปยังปลายยอดผา “เราเคล่อนตัวกัน
ี
ื
เลยเถิด หากล่าช้าเกรงว่าฟามืดแล้วจะยังมิถึงด้านบน”
้
่
้
่
เซียวซูหานมองไปทางดานบนเล็กนอย เห็นเพียงวาหุบเขาลึกสุดอันตราย
ไม่อาจประวิงเวลาได้อย่างแท้จริง จึงพยักหน้าทันที “ตกลง”
เขาคว้าเถาวัลย์ยาวที่หนาประมาณท่อนแขนเถาหนึ่งมา ขับปราณแท้แล้ว
กระโดดขึ้นไปด้านบน ทะยานขึ้นสูงหลายฉื่อ อาศัยก�าแพงหินถีบทะยานขึ้นไป ท�า
8
ั
ี
ั
เช่นน้นสลับไปหลายคร้งไม่นานก็พ้นจากก้นหุบเขา ด้านเปียนซว่ก็ตามหลังมาติดๆ
มิรู้ว่าทั้งสองคนใช้เวลาไปนานเพียงใดกว่าจะมาถึงไหล่เขาได้ในที่สุด การปีนผานั้น
ี
เป็นเร่องส้นเปลืองพละก�าลังเป็นอย่างย่ง ท�าเอาพวกเขาท้งสองท่ก�าลังภายในไม่
ื
ิ
ิ
ั
อ่อนด้อยยังรู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง จึงอาศัยรอยแยกของหินนั่งพักเหนื่อยครู่หนึ่ง
8 1 ฉื่อ เท่ากับ 1 ฟุต
36
