Page 37 - อ่านฟรี หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 2
P. 37
TOUKO SUNAHARA
เส้นผมสีสว่างของมาโมรุสะท้อนแสงอาทิตย์เปล่งประกายระยิบระยับ รอบด้าน
ไร้ลมโชยอ่อนท�าให้ผมหน้าชุ่มเหงื่อแปะติดหน้าผากชวนเหนียวเหนอะหนะ มิราจลวงตา
ค่อยๆ ขยับไปข้างหน้าราวกับก�าลังหลอกล่อมาโมรุซึ่งก�าลังหงุดหงิดใจ
ั
เขาแวะสวนสาธารณะระหว่างทาง ต้งใจจะหาร่มไม้พักคลายร้อนเสียหน่อย แล้ว
ก็เจอชายหนุ่มก�าลังนั่งเหม่อลอยเฉยๆ อยู่บนม้านั่ง
ั
มาโมรุบังคับสายตาท่เกือบจะสบกันให้เบ่ยงหลบไปทางอ่น ต้งท่าจะเดินผ่านไป
ี
ี
ื
เหมือนมองไม่เห็น จังหวะนั้นเองอีกฝายก็ส่งเสียงทัก
“มาโมรุคุง”
สมองว้าวุ่นนึกไม่ทันว่าควรท�าอย่างไรดี มาโมรุจึงนิ่งเงียบไร้ปฏิกิริยา
สุดท้ายเขาก็เมินใส่ ชายหนุ่มบนม้านั่งลุกขึ้นยืนท�าท่าจะไล่ตามมา
“มาโมรุคุง!”
เสียงของมาซาฟุมิ
ต้องเสียงเดียวกันอยู่แล้ว ก็เป็นคนเดียวกันนี่นา
ุ
ั
ี
ั
่
ื
ื
ทว่าพอหยดยนและหนขวบไปมอง ภาพทสะท้อนกลบกลายเป็นคนอนทหน้า
่
ั
ี
่
เหมือนกัน
“...มีอะไร?”
ี
ั
ท้งท่ไม่ได้โมโหแต่เสียงท่เปล่งออกมากลับเย็นชาแปลกๆ ม่านตาของชายหนุ่ม
ี
ั
ื
้
�
ั
ั
หดตว รางกายกระตกเบาๆ ชวนใหเหนภาพสงมชวตตวนอยกาลงยกมอขนปกปองศรษะ
ี
่
ึ
้
่
ิ
ี
ุ
้
็
ี
ิ
ตัวเอง
ั
ั
ี
ไม่สมกับเป็นมาซาฟุมิเลย คนท่ไร้ท่าทีเกรงกลัวต้งแต่เจอหน้ากันคร้งแรก คนท ่ ี
ท�าตัวกร่างหน่อยๆ คนที่ไม่รู้เลยว่าก�าลังคิดอะไรอยู่...นั่นคือมาซาฟุมิที่มาโมรุเคยรู้จัก
“มาโมรุคุง ขอโทษนะ?”
ั
ั
หลังจากน้นแม่คงเล่าความสัมพันธ์กับมาโมรุให้ฟงละม้ง การขอโทษพอเป็นพิธ ี
35
