Page 32 - อ่านฟรี หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 2
P. 32

หลงเหลือเพียงครงหัวใจ 2
                                             ่
                                             ึ

                        ี
          ปลอมๆ ทว่าตอนน้ไม่ใช่แค่แม่ลูกปลอมๆ แต่เหมือนกลายเป็นหุ่นยนต์ทดลองไปแล้ว
          มากกว่า

                “ไม่เป็นไร มาซาฟุมิ เขาเป็นหลานของนาคากามิซังเพื่อนบ้านเราเอง”

                “เอ่อ...”
                “แหม เอาอาหารมาให้สินะ! นาคากามิซังท�าอาหารเก่งมาต้งแต่สมัยก่อนแล้ว
                                                            ั
          มาซาฟุมิ ลูกข้นไปบนช้นสองสิ มาโมรุคุง ช่วยเอาชามไปวางในห้องครัวให้ปาหน่อยได้
                    ึ
                           ั
          ไหม?”
                ถึงเป็นชามกระเบ้องใบใหญ่ แต่ไม่ได้หนักขนาดต้องให้ช่วยขนเข้าไปข้างในเลย
                             ื
          “เข้ามาๆ” ท่าทีเร่งเร้าสดใสของแม่ไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากท�ากลบเกลื่อนไปอย่างนั้น พอ

          เข้ามาถึงห้องครัว เสียงของแม่ก็เปลี่ยนเป็นกระซิบกระซาบ
                “ขอโทษที่ท�าให้ตกใจนะ คือตอนนี้เด็กคนนั้นจ�าเธอไม่ได้”

                “จ�าไม่ได้ หมายความว่ายังไงครับ?”
                “...สูญเสียความทรงจ�า...ถ้าพูดว่าความจ�าเสื่อมน่าจะเข้าใจมากกว่าละมั้ง”

                มาโมรุเข้าใจความหมายของทั้งสองค�า แต่เขาไล่ตามสถานการณ์ไม่ทัน

                ความจ�าเส่อม มาโมรุรู้จักผ่านเร่องแต่งในการ์ตูนหรือละครเท่าน้น แม่อธิบาย
                        ื
                                        ื
                                                                ั
          ว่าสาเหตุเกิดจากมาซาฟุมิลื่นล้มระหว่างอาบน�้า
                เหตุเกิดขึ้นเมื่อห้าวันก่อน ทันทีที่กลับเข้าบ้านหลังแยกกับมาโมรุ มาซาฟุมิเข้า
                                                         ื
                    ื
          โรงพยาบาลเพ่อตรวจร่างกาย หมอบอกว่าไม่มีปญหาในการเคล่อนไหวหรือการใช้ชีวิต
          ประจ�าวัน บังเอิญเข้าช่วงปดเทอมฤดูร้อนพอดี ตอนนี้จึงอยู่บ้านเพื่อพักฟน

                “หัวกระแทก...ต้องใช้เวลานานเท่าไรถึงจะหายดีเหรอครับ? น่ก็ผ่านมาห้าวัน
                                                              ี
          แล้วสินะครับ?”

                มาโมรุถามเหมือนก�าลังฝากความหวังอันน้อยนิด แม่ส่ายศีรษะเงียบๆ ก่อน

          ตอบ


                                         30
   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37