Page 29 - อ่านฟรี หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 2
P. 29

TOUKO SUNAHARA


                                     ื
                ปฏิกิริยาตอบกลับอาจแข็งท่อไปหน่อยแต่ไม่ได้รังเกียจ อาหารของยายรสชาต ิ
                         ั
                      ี
                                                             ั
                              ้
                  ่
                                                                       ่
                                                                     ู
                   ั
                                                ื
                                         ั
                                                               ้
                                           ู
                                           ้
                                            ึ
                                 ่
                                                               ั
                                        ุ
                ้
          ออน แมแตนกเรยนมธยมตนอยางมาโมรยงรสกเหมอนขาดอะไรไป ดงนนหากพดวาไม ่
           ่
          กังวลเรื่องรสชาติอาหารที่จะแบ่งปนให้เลยก็คงโกหก
                “สนิทสนมกับมาซาฟุมิคุงลูกชายข้างบ้านดีใช่ไหม?”
                “ก็ปกติ”
                ยายถอนหายใจ สงสัยไม่ค่อยสบายใจกับค�าว่า ‘ปกติ’ ของมาโมรุนัก
                ปกติก็คือปกติ คุยกันปกติ เรียกช่อกันปกติ บอกลาหน้าบ้าน ‘ไปล่ะ แล้วเจอ
                                         ื
          กัน’ ตามปกติ ความสนิทสนมพัฒนามาถึงขั้นนี้แล้ว
                จะว่าไป นับตั้งแต่วันที่หาเจ้าของผ้าเช็ดหน้าด้วยกัน ก็ผ่านมาห้าวันแล้วที่ไม่ได้
          เจอหน้ากันเลย
                “ฝนท�าท่าจะตก รีบไปรีบมาล่ะ”
                “งั้นไปล่ะครับ”
                                                  ี
                มาโมรุอุ้มภาชนะเดินออกจากบ้าน สัปดาห์น้มีพิธีปดภาคการศึกษาเข้าสู่ปด
          เทอมฤดูร้อน เน่องจากกิจวัตรประจ�าวันเปล่ยนไปจึงไม่แปลกท่จะไม่เจอหน้ามาซาฟุมิ แต่
                     ื
                                         ี
                                                       ี
          ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่าออกจะเย็นชาไปหน่อย
                ‘ไปล่ะ เดี๋ยวไว้เจอกันอีกที’
                                             ี
                                         ั
                มาซาฟุมิบอกอย่างน้นหน้าประตูร้ว ‘เด๋ยว?’ มาโมรุถามกลับ ‘มองจากหน้าต่าง
                               ั
          ห้องก็เจอกันแล้ว’ อีกฝายตอบ
                บ้านข้างๆ อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร ไม่ใช่แค่นั้น หน้าต่างห้องบนชั้นสองก็

          ห่างกันเพียงปลายจมูก ถ้ากลับถึงบ้านมาเวลาใกล้เคียงกัน จังหวะเปดปดหน้าต่างก็จะ
          ไล่เลี่ยกันด้วย หลายต่อหลายครั้งที่มาโมรุรูดผ้าม่านปดด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน

                ทั้งที่บอกไว้ล่วงหน้า ทว่าหลังจากนั้นหน้าต่างและผ้าม่านกลับปดสนิทตลอด

                                                             ้
                                                                  ่
                                                                  ี
                                                             �
                                                                ั
                          ิ
                          ่
                มาโมรกดกรงข้างประตบ้าน คร้งแรกไม่มีปฏกิรยา เขากดซาคร้งทสองพลาง
                     ุ
                                  ู
                                                  ิ
                                                    ิ
                                        ั
                                         27
   24   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34