Page 19 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร

เหลยเอินนำ
เหลยเอินนำ 17

นายท่านหายไป ในตอนกลางคืนตาคู่นั้นของนายท่านจะเป็นอย่างไร เจ้าก็ใช่ว่า

จะไม่รู้!”
เด็กหนุ่มห่อตัวลงอย่างน้อยใจ “นายท่านบอกว่าอยากเดินเล่นคิดอะไร

เรื่อยเป่อยตามล�าพัง ไม่อยากให้ใครติดตาม เดิมทีข้าคิดว่าแค่เดินชมเขาชมน�้า

ในสวนคงจะไม่เป็นอะไร ใครจะรู้ว่าเมื่อฟ้ามืดแล้ว นายท่านก็ยังไม่กลับมา...”
ห่างจากจุดที่นางยืนอยู่ไม่ไกลมาก บนทางเดินที่ประดับโคมไฟไว้เรียงราย

ปรากฏร่างของคนสองคนที่ติดตามเขามาในวันนี้ นางเคยเห็นพวกเขาสองคนที่

โถงเคารพศพเมื่อตอนกลางวัน คนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่มีสีผิวด�าเข้ม ส่วน
อีกคนเป็นเด็กหนุ่มตัวน้อยใบหน้ายังสะอาดสะอ้าน ดูไปแล้วอายุยังน้อยกว่านาง

เสียอีก

การที่มีบุคคลอื่นปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน นางไม่รู้ว่าไยตนเองต้อง
กระวนกระวายจนไม่อาจสงบจิตใจ ราวกับก�าลังแอบท�าเรื่องที่ชวนให้เขินอาย

และใจเต้นแล้วถูกผู้อื่นเห็นเข้าก็มิปาน
มิทันได้คิดสิ่งใด นางรีบสลัดตัวเองให้หลุดออกจากการเกาะกุมของเขา

แล้วยกชายกระโปรงวิ่งหนีไปอีกทาง

“เจ้า...หยุดนะ!” ยงเส้าไป๋ตะโกนไปยังทิศทางที่นางวิ่งไป
“นายท่าน...ลุงหยวน ลุงหยวน นายท่านอยู่ตรงนั้น!” หนุ่มน้อยนามว่า

‘ซวงชิง’ หันมองไปตามเสียงและพบเจ้านายของเขายืนอยู่ที่หัวสะพานเก้าคด
แน่นอนว่ายงเส้าไป๋ได้ยินเสียงเรียกของผู้ติดตาม แต่เขาไม่ได้สนใจ

ดวงตาที่มืดบอดในยามค�่าคืนก�าลังเพ่งไปที่จุดจุดหนึ่ง

แม้แสงไฟที่ริมทะเลสาบจะสลัว แต่ก็ท�าให้สายตาของเขาฟนฟูไปได้
สามสี่ส่วน

เขายังพยายามจะมองให้ชัด แต่ไม่ว่าพยายามอย่างไรก็ไม่ส�าเร็จ สิ่ง

ที่สายตาจับได้มีเพียงเงารางๆ ของกระต่ายน้อยที่วิ่งหนีเตลิดไปไกล ราวกับ