Page 18 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร
P. 18
สลักใจเจ้ำประติมำกรักใจเจ้ำประติมำกร
16 สล
ความอิ่มเอิบถูกเติมเต็มจนชุ่มฉ�่าหัวใจเมื่อได้รับการยอมรับจาก ‘ท่านเทพ’
นางจ้องมองเขาอย่างงวยงง และความสุขแสนหวานก็พรั่งพรูท่วมท้นหัวใจ แก้มขาว
ราวแก้มเด็กของนางพลันเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ
นี่ต้องเป็นอาการหวั่นไหวของสาววัยแรกแย้มแน่!
ต่อมานางจึงปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามอาการหวั่นไหวของสาวน้อย
นางกุมมือที่ยังพาดอยู่ที่ไหล่ของตนเอง ฝ่ามือขาวอ่อนนุ่มทาบทับที่หลังมือของเขา
นิ้วมือทั้งห้าก�าแน่น
เขาเลิกคิ้วขึ้นพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดังนั้น...เจ้ายินยอมที่จะไป...หือ?”
ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ราวกับถูกอัสนีฟาดให้นึกสิ่งส�าคัญขึ้นมาได้...
“ไม่สิ! ข้าจ�าได้ว่าเด็กรับใช้พิการทั้งสี่ที่อยู่ข้างกายประมุขผู้เฒ่าตระกูลจั๋ว
มีแต่ผู้ชาย ไม่มีผู้หญิงแม้แต่คนเดียว ซ�้าทุกคนอายุเกือบครึ่งร้อยทั้งนั้น” เขาพลิก
มือมาคว้ามือนางไว้ สัมผัสเนียนนุ่มที่อยู่ในก�ามือของเขาไม่ใช่มือที่ประติมากร
หยกพึงมี “เจ้าเป็นใคร? เหตุใดจึงต้องแสร้งเป็นคนใบ้หูหนวกด้วย!”
นางเปรยขึ้นในใจ
นี่ๆ นางไม่ได้แสร้งท�าเป็นหูหนวกนะ! ส่วนแสร้งท�าเป็นใบ้ นั่นมัน...มี
ความจ�าเป็นต่างหากเล่า!
ในตอนนั้นเอง...
“นายท่าน ท่านอยู่ในสวนหรือไม่ หากอยู่ได้โปรดขานรับด้วย”
“ซวงชิง เจ้าเบาเสียงลงหน่อย ที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเรานะ” อีกเสียงหนึ่ง
บังคับเสียงให้ต�่า น�้าเสียงแฝงด้วยความร้อนรนและฉุนเฉียว
“ลุงหยวน ถ้าตะโกนเสียงเบาเกรงว่านายท่านจะไม่ได้ยิน แล้วจะขานรับ
ได้อย่างไร?”
“เจ้ายังมีหน้ามาเถียงอีก? ย�้ากับเจ้าไว้แล้วเชียวว่าให้ตามติดนายท่าน
อย่าอยู่ห่างจากเขาแม้แต่ก้าวเดียวมิใช่หรือ ดูสิ เจ้ามัวท�าสิ่งใดอยู่ถึงปล่อยให้
