Page 17 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร
P. 17
เหลยเอินนำ 15
เหลยเอินนำ
นางได้พูดกับเขา สนทนากันให้พอใจ...แต่อย่างไรเสียนางก็ต้องรักษาข้อห้ามไว้
ต่อให้สะพานนี้จะยาวและเลี้ยวโค้งอีกสักกี่ครั้ง นางก็เอ่ยปากพูดไม่ได้
ร่างกายร้อนรุ่มไปทั้งสรรพางค์ ร้อนจนสมองของนางมึนงงไปหมด คิด
ว่าทั้งเขาและนางคงจะสิ้นสุดแค่นี้ แต่เสียงของบุรุษก็ดังขึ้นอย่างช้าๆ...
“ตอนนี้ประมุขผู้เฒ่าตระกูลจั๋วได้จากไปแล้ว ในเมื่อเจ้าฝึกจนสามารถ
จับชีพจรของหยกได้ หากยังอยู่เป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์ตระกูลจั๋วต่อไป ความ
สามารถของเจ้าคงจะสูญเปล่า” เขาก้าวเท้าเดินตามนางทีละก้าวพลางเอ่ยถาม
“ไม่รู้ว่าเจ้าจะยอมมาอยู่ข้างกายข้าหรือไม่”
นางสะดุดขาตัวเองจนเกือบจะเซล้ม ยังดีที่เขาช่วยคว้าไหล่นางไว้ นาง
จึงไม่ล้มหน้าคะม�าไปเสียก่อน
“อา” เขาเอ่ยเสียงต�่าพร้อมกับรอยยิ้ม “ลืมแนะน�าชื่อและตระกูลเสียสนิท”
เขาเว้นวรรค “ผู้น้อยยงเส้าไป๋ เกิดในตระกูลยงแห่งถานหลิงหยวน ตระกูลยง
เหมือนกับตระกูลจั๋วแห่งตงไห่ต่างประกอบกิจการงานประติมากรรมหยกทั้งคู่...
คิดว่าเจ้าที่เข้ามาอยู่ในวงการแกะสลักหยกคงจะเคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลยง
แห่งถานหลิงหยวนมาก่อน หากเจ้ายินยอมที่จะตามข้าไป ข้าจะช่วยไปเจรจากับ
ตระกูลจั๋วแทนเจ้า”
ในตอนนั้นเขาและนางเดินมาถึงหัวสะพานแล้ว มีโคมไฟที่แขวนอยู่สอง
ข้างทางทั้งซ้ายและขวาคอยมอบแสงสว่าง คงเป็นเพราะถูกแสงไฟสะท้อนสู่นัยน์ตา
ฉับพลัน เมื่อนางหันไปมองเขาก็เห็นเขาพยายามปรับสายตาด้วยการขมวดคิ้ว
และหรี่ตาลง
นางยังคงถูกเข้าใจว่าเป็นคนรับใช้ของตระกูลจั๋วต่อไป นอกจากปดปาก
เงียบก็คือปดปากเงียบ แต่ค�าเชิญของเขาก็ชวนให้นางตกใจอยู่ไม่น้อย
นี่เขาก�าลังชักชวนคนมีความสามารถ
เขาคิดว่า...นางคือคนมีความสามารถด้วยล่ะ
