Page 15 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร

เหลยเอินนำ 13
เหลยเอินนำ

ทั้งๆ ที่ตอนเขามาถึงคฤหาสน์ตระกูลจั๋วเมื่อตอนกลางวัน หูตาเขายัง

กระจ่างสดใส ดวงตาแวววาวดั่งหยกงามต้องแสง ราวกับลมฝนของฤดูใบไม้ผลิ
ช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นแวววาวให้ก็มิปาน แล้วไยตอนนี้ถึงตาบอดได้ล่ะ?

ช่างน่าตะลึงเสียจริง น่าตะลึงจนหัวใจของนางจะหลุดออกมา

นางยื่นมือไปแตะที่หนังตาทั้งสองข้างของเขาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับ
วาดรูปกากบาทบนหลังมือเขา...

เหตุใดจึงมองไม่เห็นหนอ?

เขาเข้าใจความหมายของนาง เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าหลังจากการสัมผัส
ผ่านหลังมือแล้วยังจะมีหนังตาอีก

เขาชะงักไป การถูกคนแปลกหน้าสัมผัสเช่นนี้ท�าให้เขารู้สึกอยากถอยห่าง

แต่พอมาคิดดูแล้ว เป็นเขาที่ไปจับนางก่อน คงจะโทษใครมิได้
เขากลั้นความคิดที่จะยกมือขึ้นเช็ดตาไว้และเอ่ยเสียงแผ่วเบา “รอบด้าน

มืดสนิท ดวงตาคู่นี้จึงมองไม่เห็นเป็นธรรมดา”
คืนนี้แสงจันทร์นวลผ่อง กระทบกับคลื่นน�้าในทะเลสาบจนระยิบระยับ

ขนาดดวงตาของนางคู่นี้ยังสามารถมองเห็นทิวทัศน์สิ่งของรอบๆ ได้เป็นรูปร่าง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาที่ยืนอยู่ใกล้นางกว่ามาก คิ้วหนาเรียวยาว แพขนตาหนาดั่ง
พัด จมูกโด่งเป็นสันจนสามารถประทับเงาอยู่บนซีกแก้มข้างหนึ่ง ใบหน้าคมคาย

ถูกแสงและเงาแบ่งเป็นสองซีก ให้ความรู้สึกเด็ดเดี่ยวไม่ยินดียินร้ายดั่งพระจันทร์
ท่ามกลางสายลมโชย

นางเก็บรายละเอียดใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่เขากลับมอง

ไม่เห็นสิ่งใด จะบอกว่าเรื่องนี้ธรรมดาได้อย่างไร?
เห็นแน่ชัด...ว่าเป็นโรค

ตาบอดในที่มืด

นางอ้าปากจะพูด แต่สุดท้ายกลับฝนเม้มปากเป็นเส้นตรง