Page 30 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 30
Don't Worry Mama
เมื่อวานเขาแกล้งท�าเป็นไม่รู้ได้ แต่วันนี้มันถึงที่สุดของที่สุดแล้วจริงๆ
“อิมาคุระซัง”
เสียงเคี้ยวหยุดลงทันที เขาพึ่งแสงจันทร์ซึ่งส่องลอดหน้าต่างที่แตกเข้าไปใกล้ร่าง
อ้วนกลมนั้น พอหันมาเผชิญหน้าตรงๆ ก็พบว่าอิมาคุระถือถุงขนมในมือขวา ส่วนมือซ้าย
ก�าแท่งช็อกโกแลต ก�าลังก้มหน้าด้วยหน้าตาเหมือนรู้สึกผิด
“คือว่า พอจะแบ่งขนมให้ผมสักนิดได้ไหมครับ ขอแค่นิดเดียวก็ได้ครับ ผมหิว
จนหลับไม่ลง...”
อิมาคุระเงยหน้าที่ก้มขึ้น
“นี่เป็นขนมที่ผมซื้อมาด้วยเงินของผม จ�าเป็นอะไรที่ผมจะต้องแบ่งให้เธอด้วย”
“ผมรู้ว่านั่นเป็นของของอิมาคุระซังครับ แต่ว่าผมหิวมากจริงๆ...”
สีหน้าของอิมาคุระมีเค้าความไม่สบายใจ แต่ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย่อหยิ่ง
เหมือนตั้งตัวได้
“นี่เป็นขนมของผม ผมไม่มีหน้าที่ต้องให้เธอ แล้วก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องที่ต้อง
ถูกต�าหนิด้วยถ้าไม่ให้”
นี่เป็นสถานการณ์ฉุกเฉินที่ไม่คาดฝัน ปัญหาไม่ใช่เรื่องว่าขนมเป็นของที่ซื้อด้วย
เงินของใคร แต่การร่วมแรงร่วมใจช่วยเหลือกันและกันยามล�าบากคือเรื่องที่เป็น ‘ปกติ’
ยูอิจิเหนื่อยหน่ายใจมากสุดขีดจนกลายเป็นความสิ้นหวังต่อเจ้านายที่ยังคงท�าตัวยิ่งใหญ่
เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ใช้เหตุผลแบบเด็กๆ กระทั่งเวลาแบบนี้ เขาไม่นึกเลยว่าอีกฝ่าย
จะทิฐิสูงได้น่าเกลียดถึงขนาดนี้ จนนึกเสียใจที่ขอร้องให้อีกฝ่ายแบ่งของกินให้ ไม่เพียง
เท่านั้นอิมาคุระยังกัดช็อกโกแลตบาร์ดังกร้วมๆ เหมือนอวดต่อหน้ายูอิจิที่ขอร้องในใจว่า
อย่าท�าให้ฉันต้องผิดหวังไปมากกว่านี้เลย
“เฮ้อ เท่านี้ก็กินแบบเปิดเผยได้เสียที ผมอุตส่าห์เกรงใจแล้วนะ เห็นว่าคงน่าสงสาร
ถ้าผมได้กินแต่เธอไม่ได้กิน ถึงได้แอบมากินแบบนี้”
ยูอิจิเพิ่งจะเคยรู้สึกเกลียดใครสักคนจนอยากฆ่าเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดมา เขา
อยากต่อยอยากเตะหน้าอ้วนๆ ตรงหน้าให้เละจนแยกไม่ออกว่าเป็นใคร แล้วเอาไปเขวี้ยง
ลงทะเล
อิมาคุระมองยูอิจิด้วยดวงตาเล็กหยีจนเหมือนเส้นด้าย ก่อนท�าปากยื่นพึมพ�า
28
