Page 29 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 29
NARISE KONOHARA
“ผมไม่ออกไปหาอาหารหรอก”
อิมาคุระเมินหน้าไปด้านข้าง
“ผมไม่ได้เคลื่อนไหวเลยไม่หิวขนาดนั้น”
ก็นายเล่นกินเสียเต็มคราบตั้งแต่ตอนกลางคืน แถมยังสะสมไขมันเสียเพียบอีก
เลยไม่เป็นไรน่ะสิ เขาต้องกัดฟันกรอด ห้ามตัวเองไม่ให้ตวาดออกไป
“ถ้าอย่างนั้นผมขอออกไปหาอาหารอีกครั้งนะครับ ผมจะลองหาจากบ้านที่อยู่
ลึกเข้าไปดู”
“เอ๋” อิมาคุระส่งเสียงไม่พอใจออกมา
“ถ้าเกิดเขามารับช่วงที่เธอไม่อยู่ ผมก็ต้องออกไปตามหาเธอน่ะสิ มันยุ่งยากออก
เดี๋ยวเรือมารับก็คงมาแล้ว เธออยู่ที่นี่เถอะ”
พอพูดมาแบบนั้น เขาจึงเถียงกลับไม่ได้ ยูอิจิกุมท้องที่ร้องดังโครกๆ ประท้วง
ไม่พอใจกับแค่น�้าในท้อง เขานั่งลงข้างอิมาคุระ พยายามบอกตัวเองว่าทนอีกแค่นิดเดียว
...ทว่าผ่านไปสองชั่วโมงก็แล้ว สามชั่วโมงก็แล้ว จนดวงอาทิตย์ลับเส้นขอบฟ้า
ไปแล้ว เรือมารับก็ยังไม่มา เมื่อรอบบริเวณมืดสลัว หมอกเริ่มลง อิมาคุระกลับมาที่บ้านร้าง
โดยไม่พูดกับยูอิจิแม้แต่ค�าเดียว ต่างฝ่ายต่างเงียบ ล้มตัวลงนอนบนฟูกนอนที่ปูไว้เมื่อวาน
ไม่ว่าดื่มน�้าไปสักเท่าไรแต่ท้องก็ไม่ยอมเต็ม จนยูอิจิหลับไม่ลงแม้แต่งีบเดียว
อากาศก็ดี ไม่ใช่ว่าทะเลปั่นปั่วนจนเรือออกมาไม่ได้ อิมาคุระก็อยู่ที่ท่าเรือทั้งวัน ไม่น่าจะ
ปล่อยให้เรือหลุดลอดสายตาไปได้ แล้วถ้าอย่างนั้น ท�าไมเรือถึงไม่มา เป็นเพราะลืมอย่างนั้น
เหรอ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น คนของศูนย์วิจัยนกป่าก็น่าจะอยู่ที่นี่เหมือนกัน ท�าไมพวกเขา
ถึงได้ไม่อยู่ หรือว่าเรือมาพาเฉพาะพวกเขากลับไปแล้วทิ้งแต่พวกเราไว้ที่นี่ ไม่ว่าคิดอย่างไร
ยูอิจิก็ไม่เข้าใจเหตุผลที่พวกเขาตกค้างอยู่บนเกาะ หรือเหตุผลที่เรือไม่มา สมมติว่าพวกเขา
ถูกลืม แล้วต้องตกค้างอยู่ที่นี่จริง เขาเองก็อาศัยอยู่กับพ่อแม่ ถ้าลูกชายไม่กลับบ้านก็ต้อง
ท�าเรื่องแจ้งความเพื่อออกค้นหา ทางบริษัทก็ต้องบอกสถานที่ที่ออกมาท�างาน แล้วพอรู้
ว่าสถานที่ไปคือเกาะร้าง พวกเขาก็จะต้องมาหาที่นี่เป็นที่แรก
ยูอิจิพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่ความกังวลที่ก�าจัดออกไปไม่หมดก็ยัง
ครองความคิด และตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงกัดเคี้ยวบางอย่างดังกร้อบๆ กร้วมๆ จมูก
ของเขาไวยิ่งกว่าเมื่อวานเป็นสองถึงสามเท่า เขาได้กลิ่นกุ้งกับช็อกโกแลตจากขนมขบเคี้ยว
27
