Page 26 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 26
Don't Worry Mama
ค่อยรู้สึกล่ะสิว่านอนบนเสื่อทาทามิมันล�าบาก
‘อุตส่าห์บอกตั้งแต่ตอนแรกแล้วแท้ๆ อยากเตะความหวังดีของคนอื่นทิ้งเอง งี่เง่า’
ยูอิจิด่าอีกฝ่ายในใจจนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย และในเวลาเดียวกับที่เขาหลับตา
ลง เขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังกร้อบแกร้บ กร้วมๆ แล้วก็มีกลิ่นหวานๆ ของช็อกโกแลต
ลอยปนมา จนเขาคิดขึ้นมาว่า...ไม่จริง แต่เสียงกร้อบๆ กร้วมๆ นั้นก็ดังไม่หยุด กลิ่น
หวานๆ ก็ไม่หายไป อิมาคุระก�าลังกินของบางอย่างอยู่ ถึงไม่เห็นกับตาก็เถอะ...แต่ที่แน่ๆ
คือ เจ้านั่นก�าลังกินบางอย่างอยู่คนเดียว... ตอนที่เข้าใจเรื่องนั้น เขาก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่าง
บอกไม่ถูก อิมาคุระมีของกินติดตัวมาด้วย แล้วพอคะเนว่ายูอิจิหลับเงียบไปแล้วถึงค่อย
เริ่มกิน ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้กินข้าวเย็น ท้องว่างเหมือนๆ กัน แต่ก็ไม่คิดจะแบ่งให้เขา และ
ยูอิจิเองก็พูดออกไปไม่ได้ว่า ‘แบ่งให้ผมหน่อยได้ไหม’
เพราะมันเป็นของกินของอิมาคุระ มันไม่ผิดที่อิมาคุระจะกินคนเดียว แต่ในเวลา
ฉุกเฉินแบบนี้ก็น่าจะมีความเห็นอกเห็นใจ หรือช่วยเหลือเกื้อกูลกันบ้างไม่ใช่หรือไง ถ้า
หากว่าเขาเป็นคนที่มีของกินติดตัวอยู่ ก็คงจะแบ่งให้อิมาคุระ ไม่ว่าเป็นคนที่เขาเกลียด
ขนาดไหน แต่เขาคงอดสงสารไม่ได้ที่จะให้ทนหิวไปคนเดียว ยูอิจิกุมท้องที่แทบจะร้อง
ออกมากะทันหันเมื่อถูกกลิ่นหวานๆ กระตุ้น คิดจากส่วนลึกของใจว่า ‘ฉันเกลียดหมอนี่
จริงๆ’
ยูอิจิตื่นขึ้นด้วยความหนาวจนท�าให้กายสั่นสะท้านและเสียงกรนร้ายกาจ บริเวณ
รอบๆ ยังคงมืดอยู่ แต่นาฬิกาข้อมือบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว เขาจ้องหมูขาว
ที่ส่งเสียงกรนดังเหมือนเสียงกบร้อง จากนั้นเปิดประตูบานเลื่อนที่สภาพไม่สู้ดีแล้วออกมา
ข้างนอกอย่างเงียบเชียบ อากาศเต็มไปด้วยความสดชื่นตามสไตล์ยามเช้า แต่ว่าหมอก
หนาทึบปกคลุมโดยรอบ ท�าให้บรรยากาศดูน่าขนลุก จิ๊บจิ๊บ แว่วเสียงนกร้องดังมา แต่
ไม่รู้ว่ามาจากทางไหน
เขาอยากไปที่ท่าเรือ แต่ในสภาพที่มองเห็นข้างหน้าได้แค่ไม่กี่เมตรแบบนี้คง
ท�าให้หลงทาง จึงตั้งใจจะรอจนกว่าหมอกจะจางลง เขานั่งลงตรงชานพักของบ้าน พอขยี้
ตาถึงรู้สึกว่าหน้าตัวเองเหนียวมาก เขาอยากล้างหน้าเลยบิดก๊อกน�้าที่มุมสวน แต่ไม่มีน�้า
ไหลออกมาสักหยด เสียงหัวเราะอย่างถอดใจดังสะเทือนมาจากส่วนลึกในท้อง
24
