Page 32 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 32
Don't Worry Mama
“อย่ามองผมด้วยสีหน้าหิวโหยขนาดนั้นสิ ผมกินล�าบากนะ”
ร่างทั้งร่างร้อนฉ่าไปด้วยความอดสู ยูอิจิก�าหมัดแน่น สั่นไปทั้งตัว เขากระโจน
ออกไปนอกบ้านร้าง อ้อมไปด้านหลัง ตักน�้าในบ่อขึ้นมาดื่มอึ้กๆ และเอาน�้ามาล้างหน้า
ให้เย็นลงจากความโกรธด้วย แฮกๆ เสียงหอบหนักหน่วงของเขาดังสะท้านไปรอบบริเวณ
ยูอิจิทาบมือทั้งสองข้างกับขอบบ่อ มองเงามืดสลัวของตัวเขาสะท้อนเลือนรางบนผิวน�้า
สายลมพัดสวนเสียงดังแซ่กๆ เขาหันกลับไปมองสวนรกร้างที่เกิดเงารางจากแสงจันทร์
ยูอิจิเดินซวนเซไปที่มุมสวน แล้วถอนต้นหญ้าที่มีใบคล้ายต้นแดนดิไลออน
ขึ้นมาเข้าปากเคี้ยว รสขื่นทิ่มแทงลิ้น ทั้งเหม็นเขียวและไม่อร่อยเสียจนแทบอยากอาเจียน
เขาอดทนกลืนมันลงไป น�้าตาร้อนผ่าวอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เป็นเพราะต้นหญ้ารสชาติ
อุบาทว์ หรือเป็นเพราะผิดหวังกับการกระท�าของอิมาคุระกันแน่
เขานั่งอยู่บนชานพักเกือบชั่วโมง ถึงหมดเดือนพฤษภาคมแล้ว แต่ข้างนอกยัง
เย็นนิดๆ จนน�้ามูกไหล แม้จะไม่อยากสูดอากาศในห้องเดียวกัน แต่เขาก็นึกถึงความ
อบอุ่นอ่อนนุ่มของฟูกนอนจนกลับเข้าไปในบ้านร้าง อิมาคุระนอนลงแล้ว มีแค่กลิ่นหวานๆ
หลงเหลืออยู่บางเบา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้ยินเสียงลั่นของเสื่อทาทามิหรือเปล่า ร่างกลมๆ
ถึงหันมามอง
“เธอไปที่ไหนมา”
เขาไม่ตอบค�าถาม
“เห็นไม่กลับมาเลยนึกว่าเป็นอะไรไปแล้วเสียอีก ถ้าเธอบอกว่า ‘ต้องการ’ ขนาดนั้น
เธอเองก็น่าสงสาร ผมเลยว่าจะแบ่งให้เธอนิดหน่อย แต่เธออยากมาช้าเองก็เลยกินไป
หมดแล้ว”
เป็นเรื่องโกหกชัวร์ๆ คนเราจะพูดข้ออ้างหลังจากเรื่องราวจบลงไปแล้วสักเท่าไร
ก็ได้ ยูอิจิข่มความโกรธลง ยิ้มให้อีกฝ่าย
“ขอบคุณที่เป็นห่วงผมครับ แต่ว่าอิมาคุระซังน่าจะสงวนของกินไว้หน่อยนะครับ
ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนมารับเมื่อไร”
เขาพูดกลับไปแบบนั้น หวังประชดประชัน
“ต้องมาพรุ่งนี้แน่ๆ อยู่แล้ว”
สีหน้าของอิมาคุระเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าอีกฝ่ายไปเอา
30
