Page 20 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 20
Don't Worry Mama
‘แปลกจังเลย แปลกจังเลย’ เขาเอาแต่บ่นซ�้าไปซ�้ามาแบบนั้น
“...หรือว่า ลืมมือถือครับ”
อิมาคุระตวาดกลับมาด้วยใบหน้าแดงก�่า
“อย่าพล่ามมากได้ไหม มันน่าร�าคาญ ผมก็หาอยู่นี่ไง”
ทว่ากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของมือถือ
“...เมื่อเช้า ผมว่าผมใส่ในกระเป๋าแล้วนะ”
ความไม่แน่ใจเจือปนในเสียงที่บ่นพึมพ�า ยูอิจินิ่งอึ้งไปกับข้อเท็จจริงว่าไม่มีมือถือ
และที่มีก็ใช้การไม่ได้ มารู้สึกตัวก็เมื่อลมทะเลเย็นเฉียบลูบไล้ต้นคอ พอหันกลับไปมอง
ก็เห็นพระอาทิตย์จมลับเส้นขอบฟ้าไปครึ่งดวงแล้ว บริเวณโดยรอบจึงมืดลงอย่างรวดเร็ว
การที่ทัศนวิสัยแย่ลงไม่ใช่แค่การคิดไปเอง หมอกหนาเริ่มปกคลุมท่าเรือ ตอนนี้พวกเขา
ไม่มีหนทางท�าอะไรได้เลย เมื่อไม่มีวิธีติดต่อและเกาะร้างแห่งนี้ไม่มีประภาคาร หากหมอก
ลงแบบนี้ เรือก็คงจะไม่เข้ามาใกล้ท่าเรือ
“ผมโทรไปบอกคนที่สมาคมครั้งหนึ่งแล้ว เดี๋ยวเขาคงจะโทรไปบอกเรือที่มารับ
ว่าพวกเราตกค้างกันอยู่ที่นี่ แต่ผมคิดว่าถ้าหมอกลงแบบนี้ เรือคงจะเข้ามาที่ท่าเรือไม่ได้
วันนี้เราคงต้องตัดใจแค่นี้ แล้วไปหาสถานที่ที่พอจะใช้นอนได้ในช่วงที่ยังพอมองเห็นบริเวณ
รอบๆ อยู่”
เขาคิดว่าตัดสินใจอย่างเหมาะสมไปตามสถานการณ์แล้ว แต่อิมาคุระกลับหัน
ขวับ และพูดรัวออกมาเป็นปืนกล
“ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ เรื่องถึงได้เป็นแบบนี้ นี่เธอคิดจะให้ผม...นอน
กลางป่าหรืออย่างไร ผมไม่เอาด้วยเด็ดขาด อีกอย่างแล้วจะท�าอย่างไรเรื่องข้าวเย็น ผม
นอนไม่หลับหรอกถ้าท้องว่าง”
การกระท�าและค�าพูดไม่ท�าให้คิดเลยว่าเป็นของผู้ใหญ่ที่บรรลุนิติภาวะแล้วจริงๆ
ยูอิจิเองก็ไม่ได้อยากนอนกลางป่าเหมือนกัน แต่เขาไม่คิดจะพูดคร�่าครวญ เขามองเจ้านาย
ที่อ้วนกลมเป็นหมูตอนตั้งแต่หัวจรดเท้า พอเห็นชายที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง
ทุกอย่างขนาดนี้แล้ว ความเบื่อหน่ายก็มาถึงขีดสุดจนรู้สึกว่าไร้สาระเต็มที
“...แต่ว่า อยู่ตรงนี้ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้นี่”
เขาพูดออกไปส่งๆ ด้วยน�้าเสียงห้วน อิมาคุระก็คงจะสังเกตได้เช่นกัน เลยตวาด
18
