Page 15 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 15
NARISE KONOHARA
“ขากลับต้องนั่งเรืออีกสินะ”
“...มันช่วยไม่ได้นี่ครับ”
อิมาคุระเงยหน้าขึ้น จ้องยูอิจิด้วยดวงตาเรียวเล็กที่เหมือนกับโดนก้อนเนื้อดัน
“เธอไม่เข้าใจความทรมานของผมหรอก”
นอกจากพฤติกรรมแย่ๆ ที่เคยท�ามาก่อนหน้านี้นับไม่ถ้วน แล้วยังท่าทีเสียมารยาท
ที่สุดต่อพนักงานของศูนย์วิจัยนกป่า ท�าเอาเขาไม่เหลือแม้กระทั่งความเห็นใจอันน้อยนิด
ว่า ‘เมาเรือแบบนี้น่าสงสาร’ อีกอย่างถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นพวกเมาเรือง่าย การเตรียมยา
แก้เมาเรือมาสักอย่างน่าจะเป็น ‘ความรู้ทั่วไป’ ของพนักงานบริษัทยา เป็นความผิดของ
อิมาคุระเองที่ไม่ท�าแบบนั้น แม้ในใจจะบริภาษ ‘ใครจะไปเข้าใจความรู้สึกของคนอย่างแก
วะ’ แต่ยูอิจิก็ลดโทนเสียงลง แสร้งท�าเป็นเห็นใจอีกฝ่าย
“ขอโทษครับ ผมไม่เคยมีประสบการณ์เมาเรือมาก่อน...”
อิมาคุระมีท่าทีอารมณ์ดีขึ้นหลังจากเขาแสดงท่าทางเห็นใจออกไป ยูอิจิเบือน
สายตาไปจาก ‘ผู้ชายความคิดเข้าใจง่าย’ แล้วเหลือบมองนาฬิกา เข็มยาวชี้บอกเวลา
เก้าโมงครึ่งแล้ว เขาอยากออกเดินทางเดี๋ยวนี้ แต่เพราะอาการของอีกฝ่ายยังไม่ดีขึ้น...เลย
ได้แต่อดทน ถ้าดูตามแผนที่ สถานที่ที่มีสมุนไพรอยู่ทางตอนใต้ของเกาะ ต้องเดินจากที่นี่
ไปราวสองกิโลเมตร แต่ว่าไม่มีสิ่งใดรับรองว่ามันจะยังขึ้นอยู่ที่เดิมซึ่งเคยเก็บได้ครั้งก่อน
ถ้าเกิดหาไม่เจอ ยูอิจิก็ตั้งใจว่าจะออกค้นหาในสถานที่อื่นด้วย
การที่เขาเข้าไปทักทายคนของศูนย์วิจัยนกป่าก็เพื่อเผื่อไว้หากเกิดเหตุการณ์นั้น
ขึ้น คนของศูนย์วิจัยบอกว่าจะขึ้นไปทางตอนเหนือของเกาะ อีกฝ่ายไปในทิศตรงกันข้าม
แบบนี้ก็ยิ่งสบโอกาสเหมาะ ถ้าเขาลองคุยดีๆ ท�าให้อีกฝ่ายสนใจ แล้วเอาภาพซีร็อกซ์
ของสมุนไพรให้ พร้อมกับย�้าว่าให้ช่วยบอกด้วยถ้าเจอของที่คล้ายๆ กัน เขาก็อาจจะได้
ข้อมูลตอนนั่งเรือขากลับ เขาไม่คิดว่าจะวนหาทั่วเกาะได้ในวันเดียวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ใน
ช่วงระยะเวลาจ�ากัด ของที่ใช้ประโยชน์ได้ก็ต้องใช้ให้หมด แต่อิมาคุระก็ท�าให้ทุกอย่าง
สูญเปล่าโดยที่ไม่รู้เจตนาของเขา แต่ก็ช่างเถอะ เพราะอย่างไรมันก็เป็นแค่แผนการที่วาง
เอาไว้ล่วงหน้าโดยที่ยังไม่รู้อะไรแน่ชัด แต่ว่านั่งอยู่แต่ตรงท่าเรือแบบนี้เวลาก็ยิ่งผ่านไป
เรื่อยๆ ท่ามกลางแสงแดดที่แผดจ้า
ยูอิจิรอให้ร่างกลมลุกขึ้นยืนขณะที่ใจยิ่งร้อนรนขึ้นทุกที แต่อิมาคุระก็ไม่มีวี่แวว
13
