Page 10 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 10
Don't Worry Mama
“แล้วมีอะไรบนเกาะฟูจิล่ะ”
ชามสวมหมวกติงลี่ถามมา
“สมุนไพรที่น�ามาสกัดแล้วมีฤทธิ์ช่วยในการลดไขมันครับ มีต้นก�าเนิดอยู่ใน
เม็กซิโกก็เลยเพาะปลูกได้ยาก อากาศของญี่ปุ่นก็ไม่เหมาะเลยลงความเห็นว่าเพาะปลูก
ไม่ได้ แต่เราไปเจอบันทึกว่าเก็บได้จากเกาะฟูจิเมื่อราวสองสามปีก่อน ถึงไม่รู้ว่าตอนนี้จะ
ยังมีอยู่หรือเปล่า แต่เรามีความคิดว่าถ้าเจอก็จะน�ากลับไปลองเพาะปลูกให้ได้จ�านวนมากดู
ถ้าผลิตได้เยอะ จะได้ใช้มันในอาหารไดเอท...”
“ฮิงาชิยามะคุง”
เสียงแหลมสูงดังก้องในเคบินที่เหม็นกลิ่นคาวปลา เขาหันกลับไปเห็นอิมาคุระ
ทาคาชิยืนอยู่ตรงทางเข้าเคบินเรือเหมือนจะอุดไม่ให้ใครผ่าน เจ้านายของเขาคนนี้อาเจียน
จนต้องเกาะกราบเรือแน่นทันทีที่เรือเริ่มโคลงหลังแล่นออกห่างจากชายฝั่ง
“นั่นเป็นความลับทางธุรกิจนะ ไม่ใช่เรื่องที่จะเอาไปคุยให้คนแปลกหน้าฟัง จริงๆ
เลย...ถึงไร้ความคิดอย่างไรก็น่าจะหัดรู้ไว้บ้าง”
หน้าท้องซึ่งเก็บกักไขมันไว้ในปริมาณมากเกินไปถูกเข็มขัดรัดแน่นเสียจนเหมือน
จะระเบิด อิมาคุระจ้องยูอิจิกร้าวขณะสีหน้าซีดเผือด ค�าว่า ‘อ้วน’ อาจเป็นค�าคุณศัพท์ที่
ใช้กันแพร่หลาย แต่ค�าว่า ‘อ้วน’ ก็ยังเป็นค�าที่น่ารักเกินไป ไม่เหมาะส�าหรับอิมาคุระเลย
ร่างอวบหนาจากน�้าหนักตัวที่มากเกินไป ช่างเหมือนกบที่ใช้ท�าอาหาร เท่านั้นไม่พอยัง
ตัวเตี้ย สูงแค่ร้อยหกสิบเซนติเมตร ส่วนยูอิจิสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร เวลายืนข้างกัน
เขาจึงรู้สึกเหมือนจะเอาปลายคางไปวางบนหัวอิมาคุระได้
พอโดนอิมาคุระพูดเตือนมา บรรยากาศในที่นั้นก็กลายเป็นน่าอึดอัดไปโดยปริยาย
ไม่ใช่แค่ยูอิจิคนพูดเพียงคนเดียว แต่ชายของศูนย์วิจัยนกป่าที่เป็นคนถามก็พลอยหลุบตา
ลงอย่างไม่สบายใจไปด้วย จริงอยู่ว่าเขาปากเบาที่ไปคุยเรื่องพัฒนาผลิตภัณฑ์ แต่อีกฝ่าย
เป็นนักวิจัยนกไม่ใช่คนในสายงานเดียวกัน น่าจะมีวิธีการพูดให้มันนุ่มนวลกว่านี้ไม่ใช่
หรือไง...ยูอิจินึกจุปากไม่พอใจอยู่ในใจ
“ขอโทษครับ แต่คนคนนี้เป็นคนจากศูนย์วิจัยนกป่า...”
“นี่จะเถียงผมเหรอ”
เขาอ้วนมากเสียจนหน้าพองบวมไปหมด เครื่องหน้าเลยไปกระจุกอยู่ตรงกลาง
8
