Page 21 - อ่านฟรี คืนรักเทพหมาป่า
P. 21

MISAO HIGUCHI


                “หลานเองก็มาไหว้ด้วยสิ”
                พอถูกเชิญชวน ฮิโระก็ได้แต่อ�้าๆ อึ้งๆ ในปาก “อืม ก็ได้...” ความตื่นเต้นที่ต้อง
          บอกย่าเรื่องโดนไล่ออกหวนกลับมาอีกครั้ง ฮิโระพนมมือเคารพโอคุสุด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น

          และดูเหมือนย่าจะอ่านใจเขาออก
                “มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ เวลาหลานเจอเรื่องไม่สบายใจจะมาที่นี่เสมอ”
                ย่ากล่าว พอถูกแทงใจด�าฮิโระก็ลดมือที่ประสานลงโดยไม่รู้ตัว ย่าหรี่ตาจ้องมอง
          โอคุสุราวกับมันก�าลังส่องแสงประกายเจิดจ้า ฮิโระท�าตาม เขาแหงนมองต้นการบูรที่แผ่

          กิ่งก้านสาขาปกคลุมทั้งบริเวณ
                เนื่องจากฮิโระเติบโตที่นี่ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ศาลเจ้าอินุงามิคือส่วนหนึ่งของชีวิต
          เขา เวลาฮิโระมีเรื่องทุกข์ใจ เขามักมาที่ต้นการบูรและจ้องมองมันเสมอ ไม่รู้ท�าไมเหมือนกัน
          แต่เป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

                นับตั้งแต่เสียพ่อไปเมื่อสิบปีก่อน ความรู้สึกของฮิโระที่มีต่ออินุงามินั้นค่อยๆ
          ซับซ้อนมากขึ้น มีอารมณ์หวาดหวั่นและกังวลปะปนอยู่ด้วย แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อยืนอยู่
          ต่อหน้าต้นการบูรฮิโระกลับสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีใครสักคนก�าลังรับฟังเรื่อง
          ของเขาอยู่ คงเพราะเหตุนี้ละมั้งเขาจึงชอบมาที่นี่เวลามีเรื่องทุกข์ใจ

                “หลานจ�าได้ใช่ไหม ประวัติความเป็นมาของศาลเจ้าแห่งนี้ ย่าเคยเล่าให้ฟังแล้ว?”
                “แน่นอนครับ” ฮิโระพยักหน้า
                ฮิโระเคยฟังประวัติของอินุงามิมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
                อินุงามิคือหมาป่าที่เกิดจากง่ามของโอคุสุซึ่งเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ในอดีตหมาป่า

          เป็นผู้ครอบครองที่ดินบนภูเขาตลอดทั้งแนว ต่อมาบรรพบุรุษของคนในหมู่บ้านร้องขอ
          ผืนดินเพื่อสร้างที่อยู่อาศัย โดยชาวบ้านได้ตั้งศาลเจ้าบูชาหมาป่าเป็นการแลกเปลี่ยน
          ศาลเจ้าอินุงามิจึงถือก�าเนิดขึ้นและอยู่มาจนถึงปัจจุบัน
                “การบูรใบเขียวผลิบาน งามตระการดุจแสงจันทรา การบูรแตกกิ่งก้านมหึมา

          เทพเทวาสถิตพิทักษ์ปวง ...เทพหมาป่าจันทราการบูร...”
                ย่าขับขานกลอนบูชาอินุงามิประหนึ่งก�าลังร�าพันกับตัวเอง ฮิโระเคยได้ยินกลอนนี้
          มาแล้วหลายต่อหลายครั้งแต่กลับจ�าไม่ได้เสียที เนื่องจากเป็นกลอนที่ยาวมาก ว่ากันว่า
          มันคือบทสวดในงานเทศกาลบูชาซึ่งจัดสืบทอดมาจนถึงเมื่อห้าสิบปีก่อน สมัยยังสาว ย่า


                                         19
   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25   26