Page 37 - อ่านฟรี เหมันต์หวนรัก
P. 37
ฉู่เฉียว
อาศัยอยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้คงจะสูงศักดิ์และปลอดภัยมาก แต่หากมีสถานะของเขา
ดึงเอาไว้จื่อหวาคงหนีไม่พ้นต้องมีความผิดไปด้วยอย่างแน่นอน
ซ่งหว่านซานถอนหายใจเบาๆ ได้ยินจื่อหวาร้องไห้อือๆ ออกมา เพราะ
ไม่เห็นบิดาที่ยืนอยู่ตรงประตูจึงไม่กล้าร้องไห้เสียงดัง ได้แค่สะอึกสะอื้นเบาๆ เท่านั้น
จื่อหวากอดคอจางเหวินเอาไว้ไม่ยอมปล่อย จางเหวินเห็นเด็กร้องไห้ก็เจ็บปวดใจ
นัก เขาตีมือพี่ชายสองสามครั้งแล้วก็ว่า “รีบไปหาฝ่าบาทเถิด ประเดี๋ยวพระองค์กริ้ว
ระวังจะมาลงโทษท่านนะ”
จางอู่ปล่อยมืออย่างจนใจ จื่อหวาหนีพ้นเงื้อมมือปีศาจได้ก็ดีใจนัก เขา
กอดคอจางเหวินแล้วจูบจนน�้าลายเลอะเต็มหน้า จางอู่ก�าลังจะพูด แต่ก็ได้ยิน
โจวเหยี่ยนที่นั่งดื่มน�้าชาอยู่ที่โต๊ะพลันเอ่ยขึ้นเสียก่อน “บิดาขลาดเขลานัก ไม่คิดว่า
บุตรจะหาญกล้า อายุยังน้อยแต่กลับรู้จักฉวยโอกาสกับผู้ใหญ่เสียแล้ว สั่งสอนมาดี
จริง”
ในห้องเงียบทันที จางเหวินกับจางอู่มองโจวเหยี่ยนด้วยสายตาแปลกแปร่ง
ซ่งหว่านซานยืนอยู่ที่ประตูหน้าแดงเล็กน้อย โจวเหยี่ยนแค่นเสียงแล้วก็ว่า “ไม่พอใจ
ที่ข้าพูดล้อเล่นหรือ”
จางอู่พลันหัวเราะพรวด จางเหวินหน้าเครียดมองจื่อหวาที่ยังกอดเขาอยู่
โจวเหยี่ยนสังเกตเพียงซ่งหว่านซานที่ยืนอยู่ตรงประตูท�าหน้าคล้ายอดรนทนไม่ไหว
ริมฝีปากบิดเบี้ยว
โจวเหยี่ยนยืนขึ้นดังพึ่บ ท�าเอาจางอู่ที่ก�าลังหัวเราะอยู่ถามขึ้นด้วยความ
ตกใจ “ท่านเป็นอะไร”
โจวเหยี่ยนหันไปมองเขาแล้วว่า “ข้าจะไปส่งเจ้ากลับวัง ฝ่าบาทคงรอจน
ร้อนใจแล้ว”
จางอู่ถอนหายใจ สั่งอะไรกับจางเหวินอีกสองสามประโยคแล้วบีบแก้ม
จื่อหวาเบาๆ ตอนที่เดินผ่านประตูยังเหลือบมองซ่งหว่านซานเล็กน้อยก่อนเดินตาม
โจวเหยี่ยนออกไป
35
