Page 39 - อ่านฟรี เหมันต์หวนรัก
P. 39
ฉู่เฉียว
ก�าเนิด เหตุใดชั่วครู่เดียวจึงกลายเป็นเช่นนี้ไป
ค�่าคืนฤดูร้อนดวงดาวส่องประกาย กบร้อง จิ้งหรีดกรีดปีก ทั้งที่เป็น
ทัศนียภาพดีที่สุดในวันธรรมดาวันหนึ่งแท้ๆ เหตุใดเขาจึงไม่อาจชื่นชมความรื่นรมย์
นั้นได้เล่า
เมื่อซ่งหว่านซานเข้าไปที่ห้องนอนของโจวเหยี่ยนก็ดึกมากแล้ว เหล่า
คนรับใช้ต่างไปพักผ่อนกันทั้งหมด มีเพียงโจวอันเท่านั้นที่คอยท่าอยู่ที่ประตู ครั้น
ซ่งหว่านซานมาถึงประตูก็ได้ยินโจวอันเอ่ย “ท่านอ๋อง ใต้เท้าซ่งมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ครู่ใหญ่จึงได้ยินเสียงเลือนรางจากด้านในดังออกมา “ให้เขาเข้ามา”
ซ่งหว่านซานเข้าไปในห้อง กวาดตามองรอบๆ แต่ไม่เห็นเงาร่างของโจวเหยี่ยน
ขณะคิดจะเอ่ยปากถามหาก็ได้ยินเสียงพูดจากเบื้องหลังฉากกั้น “มานี่สิ”
ซ่งหว่านซานนิ่งงันไปครู่หนึ่งจึงค่อยเดินไปทางนั้น พออ้อมฉากกั้นไปก็เห็น
ว่าด้านหลังเป็นสระที่ไม่เล็กนัก โจวเหยี่ยนนั่งพิงขอบสระมองเขาอยู่ ซ่งหว่านซาน
ไม่รู้ว่าจะท�าอย่างไรจึงได้แต่ยืนนิ่งงันไปชั่วขณะ
วันนี้เขาสวมชุดยาวสีครามอ่อน เพราะเป็นหน้าร้อนและเขามีแต่ชุดนี้
เมื่อครู่เพื่อจะถ่วงเวลาเขาจึงไปอาบน�้ามารอบหนึ่ง แต่ผมยังชื้นอยู่เลยไม่ได้สวมเกี้ยว
เพียงแค่ใช้ปิ่นไม้ปักผมเอาไว้คร่าวๆ
โจวเหยี่ยนหันมามองซ่งหว่านซานอยู่นานจึงเอ่ย “ลงมา”
ซ่งหว่านซานนั้นไม่รู้ว่าก�าลังคิดอะไร เมื่อได้ยินค�านี้ก็ถอดเสื้อผ้าเตรียม
ลงน�้าทันที แต่แล้วก็ได้ยินโจวเหยี่ยนเอ่ย “ไม่ต้องถอด”
ซ่งหว่านซานนิ่งงัน ใบหน้าพลันแดงซ่าน จากนั้นก็ถอดเพียงรองเท้าแล้ว
ลงไปในน�้า น�้าไม่ได้เย็นมากนัก โจวเหยี่ยนปล่อยน�้าอุ่นเข้ามาเล็กน้อย อุณหภูมิ
ก�าลังดี ไม่ร้อน เสื้อผ้าที่เปียกแนบไปกับร่างท�าให้รู้สึกไม่สบายตัว ซ่งหว่านซานเดิน
37
