Page 33 - อ่านฟรี เหมันต์หวนรัก
P. 33
ฉู่เฉียว
บ้าง
การไปขอข้าวสารมานั้นไม่ง่าย แต่ในที่สุดก็ขอเศษธัญพืชหยาบๆ มาได้
เล็กน้อย ซ่งหว่านซานเอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็อุ้มลูกกลับมาที่วัดร้าง
ที่วัดร้างมีเครื่องครัวซึ่งไม่ได้ใช้นานแล้วอยู่ เขาใช้สิ่งนั้นมาต้มข้าวป้อน
จื่อหวา ทว่าจื่อหวานั้นไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมกิน ยกมือขึ้นปัดป่ายปฏิเสธ ร้องไห้
เสียงดังขึ้นอีก
มาคิดดูก็คงเป็นเช่นนั้น จื่อหวาเกิดมาในจวนอัครมหาเสนาบดี เติบโตใน
จวนอ๋อง ก่อนจะมาล�าบากเช่นนี้เพียงสองสามวันเขายังได้รับการเลี้ยงดูอย่าง
คุณชายน้อยอยู่ด้วยซ�้า จู่ๆ จะให้มากินธัญพืชหยาบต้มจืดๆ อย่างนี้ได้อย่างไรกัน
ซ่งหว่านซานลูบหน้าแล้วอุ้มเด็กน้อยมาปลอบในอ้อมอก เขาจะไปไหน
มาไหนในเมืองที่มีแต่คนรู้จักตนเช่นนี้ก็ยากนัก มิหน�าซ�้ายังต้องพาลูกไปด้วยอีก
พวกเขาใช้ชีวิตมาถึงวันที่สามได้อย่างยากล�าบาก เขายังมีธัญพืชหยาบต้ม
ลงไปกลั้วท้องเล็กน้อย ทว่าลูกนั้นแทบไม่ได้กินอะไร เสียงร้องไห้ก็อ่อนแรงลงไปมาก
และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ซ่งหว่านซานรู้สึกว่าตัวของลูกคล้ายจะร้อนขึ้น แม้ว่าหน้าผาก
จะไม่ร้อนแต่ใบหน้าเล็กๆ นั้นกลับแดง
ซ่งหว่านซานคิดรอให้ตกเย็นหน่อยจึงค่อยพาลูกไปที่ร้านโอสถใกล้ๆ เมื่อ
ถึงเวลานั้นหากหมอใจดีดูแลจื่อหวาสักสองสามวัน เขาก็อาจจะพอได้เก็บสะสมเงิน
บ้าง
กระทั่งอาทิตย์อัสดง ซ่งหว่านซานก็รีบพาลูกออกจากวัด เขาพบร้านโอสถ
แล้ว และที่นั่นก็มีหมอด้วย แต่เพราะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาพวกเขาจึงถูกไล่กลับไป
อย่างไม่เกรงใจ
ซ่งหว่านซานยืนอุ้มจื่อหวาที่ยิ่งร้องไห้เสียงอ่อนลงทุกขณะอยู่หน้าประตู
31
