Page 39 - อ่านฟรี ดวงหทัยจอมบัลลังก์
P. 39
ลวี่กวง
นางกลับส่งมันเทศเข้าปากตนเองอีกครา คราวนี้แม้แต่ดวงตาทั้งสองข้างก็ยังหลับพริ้ม
มุมปากยกโค้งเป็นรอยยิ้มน่าหลงใหล ราวกับนางได้กินอาหารเลิศรสอันใดเข้าไปก็
ไม่ปาน แต่ในความเป็นจริงกลับเป็นแค่มันเทศเท่านั้น
มันเทศ เขาเคยกินมาก่อน แต่จ�าไม่ได้ว่าเคยกินมานานเท่าไรแล้ว เขาลืมเลือน
รสชาติไปนานแล้ว
เมื่อเห็นนางจะหยิบขึ้นมากัดกินทั้งลูก เขาก็เอ่ยขึ้นอย่างกระฟัดกระเฟียด
อย่างมิอาจห้าม “มิใช่จะให้ข้ากินหรอกหรือ”
ซินเซ่าหมิ่นได้ยินเช่นนั้น การเคลื่อนไหวก็หยุดชะงักกึกอย่างฉับพลัน จ้องมอง
มันเทศในมือเขม็ง เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองหิวจนเกือบจะสูญสิ้นสติสัมปชัญญะไป
อีกแล้ว ลืมเขาไปเสียสนิท!
“พี่ใหญ่ลองชิมดูสิ อร่อยมากจริงๆ นะ!” ครั้นนางพูดจบก็ลงมือปอกเปลือก
นอกออก ลิ้นน้อยๆ ยังแลบเลียริมฝีปากไม่หยุด อย่างกับอยากจะกลืนเศษมันเทศที่
ติดอยู่บนริมฝีปากลงท้องไปทั้งหมด ไม่คิดจะปล่อยให้เสียเปล่าเลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อเห็นนางยื่นมาให้ เขาถึงได้รู้ว่าตนเองได้รับอิทธิพลจากนางอย่างไม่รู้ตัว
เขาไม่คิดอยากจะกินมันเทศเลยแม้แต่น้อย ทว่าขันทีผู้น้อยคนนี้กลับกินอย่างเอร็ดอร่อย
เกินไป หอมหวนเกินไป เย้ายวนใจเกินไป ต่อให้เขาไม่หิวก็รู้สึกอยากกินขึ้นมาเช่นกัน
เขารับมาใส่มือ มันเทศร้อนลวกยิ่ง กลิ่นหอมหวานเตะจมูก เขากัดเบาๆ
หนึ่งค�า อมเอาไว้ในปากยังมิทันกลืนลงไปก็เห็นนางขยับเข้ามาตรงหน้าเขาแล้ว
“อร่อยมากใช่หรือไม่! พี่ใหญ่ ข้าจะบอกอะไรให้ นี่ไม่เหมือนกับมันเทศที่ต้ม
หรือนึ่งเอาหรอกนะ ข้าท�าดินให้เปียกเล็กน้อยแล้วก็ห่อหุ้มมันเทศเอาไว้ จากนั้น
ขุดหลุมใส่ขี้เถ้ากลบลงไปแล้วอบอย่างช้าๆ พอท�าอย่างนี้กลิ่นก็จะหอมหวนยิ่งขึ้น
รสหวานแต่ไม่เลี่ยน สิ่งส�าคัญที่สุดคือรสสัมผัสอ่อนนุ่มเนื้อแน่น แทบจะละลายทันที
ที่เข้าปาก อร่อยมากใช่หรือไม่!”
เขาขมวดคิ้วขึ้นน้อยๆ รู้สึกว่านางเอะอะเสียงดังจนน่าร�าคาญไปหน่อย แต่ว่า...
ขันทีน้อยผู้นี้พูดถูกเกือบทุกอย่าง แทบจะบรรยายรสชาติมันเทศยามเข้าปากออกมา
ได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน ราวกับเป็นตัวตะกละก็มิปาน แต่ดูแล้วขันทีน้อยผู้นี้อายุราวๆ
สิบห้าสิบหกปีเท่านั้น เขาไปฝึกฝนฝีปากช่างเจรจานี้มาจากไหนกัน?
“พี่ใหญ่ยังอยากกินอีกหรือไม่ ลูกนี้ก็ให้ท่าน!” นางประคองมันเทศอีกลูกที่
37
