Page 41 - อ่านฟรี ดวงหทัยจอมบัลลังก์
P. 41
ลวี่กวง
หล่อเหลาคมคายของเขา นัยน์ตาที่นางคิดว่าเย็นชาเกินไปเมื่อตอนพบกันครั้งแรก
ยามนี้กลับเจือด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ท�าให้นางเผลอมองจนเหม่อลอยอย่างอดไม่อยู่ จน
กระทั่งมีคนวิ่งมาเพราะได้ยินเสียง...
“ใครอยู่ตรงนั้น?!”
เขาหุบยิ้มในบัดดล เอ่ยเสียงเข้มโดยที่ไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับไปมอง “ท�าไมรึ
ข้าจะอยู่ที่ไหนก็ต้องบอกเจ้าด้วยหรือ”
ดวงตาของซินเซ่าหมิ่นเบิกถลน รู้สึกว่ายามเขายิ้มกับไม่ยิ้มแตกต่างกันมาก
จนน่าตกใจ เสียงผะแผ่วนั้นฟังคล้ายกับค�ากระซิบกระซาบ แต่เมื่อเข้าหูกลับสะท้าน
สะเทือนจนชวนให้หัวใจประหวั่นพรั่นพรึง เจือด้วยกระไอสังหารเย็นยะเยียบ
“บ่าวล�้าเส้นเองขอรับ ไม่ทราบว่าเฉิงกงกงอยู่ที่นี่ บ่าวจะออกไปเดี๋ยวนี้ขอรับ”
คนที่เดินเข้ามามิใช่ผู้อื่น แต่เป็นหลัวเซียงนั่นเอง เขาแทบจะเดินหนีเตลิดเปิดเปิง
ออกไปเลยด้วยซ�้า
นี่ท�าให้ซินเซ่าหมิ่นได้เปิดโลกกว้างแล้วจริงๆ หลัวเซียงเองก็มิใช่คนที่น่าชิงชัง
อันใดนัก แต่เพราะเขาก�ากับดูแลห้องเครื่อง คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชามีกว่าร้อยคนจึง
ติดจะยโสโอหังอย่างมิอาจเลี่ยง การที่เขาแสดงสีหน้าดูถูกดูแคลนผู้อื่นก็เป็นเรื่องที่
ช่วยมิได้ ทว่าเขากลับตกใจกลัวจนเรียกแทนตัวเองว่าบ่าวต่อหน้าเฉิงกงกงผู้นี้... คงจะ
เป็นเพราะขั้นต�าแหน่งกระมัง ไม่รู้ว่าเฉิงกงกงท�างานรับใช้ข้างพระวรกายฝ่าบาทด้วย
ขั้นต�าแหน่งใด
ทว่าเขากลับไม่มีแก่ใจจะไปสนใจความคิดของซินเซ่าหมิ่น ไม่รู้เพราะเหตุไฉน
เขาถึงหัวเราะครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะขันทีน้อยผู้นี้ได้หนอ
หัวเราะ... เขาไม่ได้หัวเราะอย่างส�าราญใจเช่นนี้ รู้สึกมีความสุขจากใจจริง
เช่นนี้มานานเพียงใดแล้ว?
“พี่ใหญ่... ไม่สิ เฉิงกงกง บ่าวล�้าเส้นไปแล้ว...” นางเก็บวาจาของหลัวเซียง
เมื่อครู่มาใช้ ไม่รู้ว่าเพียงพอจะแสดงความจริงใจของนางออกมาหรือไม่ แต่จะโทษนาง
ไม่ได้จริงๆ นางไม่เคยเป็นขันทีเสียหน่อย นางไม่เข้าใจกฎระเบียบจริงๆ นางมิได้ตั้งใจ
จะเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ ขันทีคงจะเรียกว่าพี่ใหญ่มิได้กระมัง...
เขาจ้องมองนางก้มหน้าต�่า ท่าทางอกสั่นขวัญแขวน โทสะสายหนึ่งก็ผุดขึ้นมา
อย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาก�าลังจะสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปแต่กลับเห็นมือทั้งสองข้าง
39
