Page 40 - อ่านฟรี ดวงหทัยจอมบัลลังก์
P. 40
ดวงหทัยจอมบัลลังก์
นางน�้าลายสออยากจะกินให้เขาด้วยท่าทางใจกว้าง แต่จริงๆ แล้วนี่เป็นการสร้าง
เส้นสายต่างหาก ยิ่งกว่านั้นยังเป็นการดึงเขามาเป็นผู้ร่วมกระท�าผิดด้วยกันอีกต่างหาก
“...แล้วเจ้าเล่า” เห็นขันทีน้อยผู้นี้เอาแต่กลืนน�้าลายไม่หยุด ถึงบอกว่าจะยก
มันเทศให้เขา แต่มือกลับจับแน่นไม่ยอมปล่อย
“ข้าไม่หิว” เสียงของนางออกจะแผ่วอ่อนอยู่บ้าง นางไม่หิวแต่ใกล้จะหิวตาย
แล้วต่างหาก... แต่ว่าไม่เป็นไร อย่างไรเสียเมื่อชีวิตมาจนถึงจุดจบทุกคนต่างก็เดินทาง
เดียวกันทั้งนั้น นางเดินทางเส้นนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ให้เดินอีกครั้งก็คงไม่เป็นไร
เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ มุมปากกระดกนิดๆ ในทันใดนั้นเองท้องของนางก็ระเบิด
เสียงร้องออกมา เสียงนั้นดังก้องกังวาน แทบจะเหมือนกับกระเพาะร้องโหยหวนเลย
ทีเดียว นางพลันใช้มือข้างหนึ่งกดท้องเอาไว้ในชั่วพริบตา แย้มยิ้มด้วยใบหน้าอับอาย
กระอักกระอ่วน ท�าให้เขาเล็ดเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เมื่อเห็นว่านางยิ่ง
ก้มหน้าต�่า รอยยิ้มของเขาก็ยิ่งทวีมากขึ้น
“พี่ใหญ่ เลิกหัวเราะได้แล้ว ในเมื่อมันเทศนี่ถูกปากท่าน หากท่านอยากกิน
ก็รีบรับไปเสีย” เร็วเข้าสิ นางกลัวว่าความหิวโหยของนางจะเอาชนะความกระดากอาย
กลืนกินสตินึกคิดของนางในฉับพลัน สั่งให้นางกอดมันเทศแล้ววิ่งหนีไป
นัยน์ตาด�าขลับของเขายิ้มหยี เขารับมาแล้วจริงๆ แต่มันเทศร้อนผ่าวกลับ
ถูกนางจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ถ้าเจ้าไม่ปล่อยมือ แล้วข้าจะเอาไปได้อย่างไร” น�้าเสียงทุ้มต�่านั้นระคนด้วย
แววขบขันที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ทันสังเกตเห็น
“อ้อๆ...” นางขานรับ คิดอยากจะปล่อยมือ แต่พอคิดว่ามันเทศที่ได้มาไว้ใน
ครอบครองจะต้องหลุดมือไปเช่นนี้ จะไม่ให้นางรู้สึกผิดต่อท้องของตนเองได้อย่างไร
ทว่าเป็นเพียงขันทีชั้นสองประจ�าห้องเครื่องผู้หนึ่งเท่านั้น อย่าว่าแต่กินอิ่มเลย หาก
ไม่ระวังแม้เพียงนิดก็เกรงว่าคงจะตายไม่รู้ตัว ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้นางจะวาดหวัง
มากมายได้เยี่ยงไร
ก็แค่มันเทศลูกเดียวเท่านั้นจงปล่อยมือเสียเถิด ปล่อยมันเทศลูกนี้ไปเสีย
ท้องทะเลกว้างใหญ่ผืนนภาไพศาล... ในตอนที่นางพยายามกลืนน�้าลายอึกสุดท้ายนั้น
เสียงหัวเราะดังสนั่นอย่างไม่เกรงอกเกรงใจก็ดังขึ้นที่ข้างหู
ดวงตาทั้งสองข้างของนางมองเขาอย่างทึ่มทื่อ สายตาวาดไล้เครื่องหน้า
38
