Page 20 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 20
18 ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
นอกจากต้องท�าให้ศัตรูหลงเชื่อแล้ว และเพื่อป้องกันมิให้เผยพิรุธออกมา
หลี่ถิงซิงและหลี่เซวียนจึงไม่ได้ลงจากรถม้าเลยตั้งแต่ต้นจนจบ พวกเขารีบเร่ง
เดินทางตลอดทั้งวันทั้งคืน อาศัยเพียงอาหารแห้งและน�้าเปล่าประทังหิว ไม่ว่า
จะกินจะนอนล้วนอยู่บนรถม้าทั้งสิ้น
นั่งรถม้าโคลงเคลงมาตลอดหลายวัน หลี่เซวียนซึ่งยังเยาว์วัยไม่มีร้องไห้
งอแงเลยแม้แต่น้อย นางนั่งอยู่ในมุมหนึ่งบนรถม้าอย่างเงียบเชียบ ไม่ว่าจะเกิด
อันใดขึ้นก็ไม่ตื่นตระหนก สุขุมเยือกเย็น รอคอยก้าวต่อไปของโชคชะตา
“เซวียนเอ๋อร์ พ่อขอโทษเจ้าด้วย” หลังจากพวกเขาออกจากเมืองได้ห้าวัน
หลี่ถิงซิงก็เอ่ยปากพูดในที่สุด
หลี่เซวียนเบือนหน้าหันกลับมา แย้มยิ้มอ่อนหวานให้บิดาแล้วเอ่ยว่า
“ท่านพ่อ พอท่านอ๋องกลับถึงวังหลวงได้อย่างปลอดภัยก็จะกลายเป็นฮ่องเต้ใช่
หรือไม่”
ท่านชายใหญ่เคยบอกว่าบุรุษทั้งปวงล้วนมีปณิธานยิ่งใหญ่ ต่างก็มุ่งมาด
ปรารถนาในต�าแหน่งนั้น ต่างก็คาดหวังว่าตนเองจะสร้างคุณงามความดี หลงเหลือ
ชื่อเสียงเกริกก้องเอาไว้ในประวัติศาสตร์ ท่านอ๋องเองก็มิใช่ข้อยกเว้น
“ใช่แล้ว ถ้าหากไปทันละก็” หลี่ถิงซิงถอนหายใจเบาๆ เขาหวังว่าฝ่าบาท
จะทรงฝืนทนรอท่านอ๋องกลับไปอีกสักสองสามวันได้
“หากผ่านด่านนี้ไปได้ ต่อไปก็จะไม่มีคนหมายปองชีวิตท่านรองอีกใช่หรือ
ไม่”
นางกุมหินสีม่วงตรงหน้าอกเอาไว้เบาๆ นัยน์ตาใสกระจ่างจ้องมองผู้เป็น
บิดา นางเหนื่อยล้าเหลือเกิน เร่งรีบเดินทางติดต่อกันหลายวันนางจึงไม่ได้
นอนหลับอย่างเต็มอิ่ม แต่ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม เพียงแค่นางคิดถึงโจวซวี่ยง ดวงตา
ของนางก็จะใสกระจ่างเจิดจ้าอยู่ตลอดเวลา
“เมื่อท่านอ๋องได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ สถานการณ์สงบเป็นปกติ ย่อม
ไม่มีผู้ใดสิ้นเปลืองสมองคิดท�าร้ายท่านรองอีก”
เช่นนี้... นางก็วางใจได้แล้ว มารดามักจะพูดบ่อยๆ ว่า... อยากจะ ‘ได้รับ’
ก็ต้อง ‘สละ’ ก่อน หากการสละความปลอดภัยของนางแลกมาซึ่งชีวิตอันราบรื่น
