Page 23 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 23
เชียนสวิน 21
ปรากฏรอยยิ้มออกมา ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้าระยิบระยับ เดิมทีรอบด้าน
เต็มไปด้วยความเย็นยะเยียบอันน่าสะพรึงกลัว ทว่ารอยยิ้มของนางกลับท�าให้
บรรยากาศภายในตัวรถอบอุ่นขึ้นมาในชั่วพริบตา
นางอิงศีรษะเข้ากับไหล่ของบิดา เรื่องราวเก่าๆ ในวัยเด็กปรากฏขึ้นใน
สมองของนางเรื่องแล้วเรื่องเล่า
คราวนั้นนางพรางตัวด้วยใบบัวไปจับปลาในสระน�้า ไม่รู้ว่าเพราะปลา
ตัวนั้นโง่เขลาเกินไปหรือว่านางโชคดีเกินไปกันแน่ ปลาถึงได้ว่ายวนไปวนมาอยู่
ในอ้อมแขนของนาง นางโห่ร้อง นางหัวเราะ ขณะที่คิดจะโอ้อวดให้ท่านรองดู
ปลาตัวนั้นกลับสะบัดครีบหางฟาดใส่ใบหน้านางอย่างแรง เสียงเพียะดังสนั่น นาง
คลายมือออก ปลาตัวนั้นจึงว่ายหนีกลับเข้าไปในสระ
นางเจ็บจนร้องไห้สะอึกสะอื้น ท่านรองจึงช้อนตัวนางซึ่งเปียกโชกขึ้นมา
ทั้งกอดนาง ปะเหลาะนาง ปลอบโยนนาง วันนั้นบนร่างเขามีกลิ่นหอมของดอกบัว
อ่อนๆ ติดอยู่
มีอีกครั้งที่เล่นลูกหนังกัน ลูกหนังกระแทกโดนพระบาทของฮ่องเต้ที่เสด็จ
ประพาสนอกวัง ผู้ติดตามทุกคนต่างพากันคุกเข่า มีเพียงนางที่ตะลึงลานไม่รู้ว่า
เกิดเรื่องอันใดขึ้น ซ�้าร้ายยังกล้าดีวิ่งไปเฉพาะพระพักตร์ฝ่าบาทหมายจะขอลูกหนัง
คืน
นางยอบเอวลงอย่างซื่อตรงจริงใจ เอ่ยขอพระราชทานอภัยโทษด้วยเสียง
อ่อนวัยใสกระจ่าง จากนั้นก็ยื่นมือไปขอลูกหนังจากฝ่าบาท แต่นึกไม่ถึงว่าขันที
หลายคนกลับกรูเข้ามากดแขนนางเอาไว้ สั่งให้นางคุกเข่าขอรับผิด
นางสับสนงุนงงไปหมด กับอีแค่เตะลูกหนังโดนพระบาท ซ�้ายังไม่ได้แรง
มาก ไยต้องขอรับผิดด้วยเล่า?
นางบู้ปาก นัยน์ตาสุกสกาวสบเข้ากับพระเนตรของฝ่าบาท ฝ่าบาทแย้ม
พระสรวลให้นางน้อยๆ นางเองก็คลี่ยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ฝ่าบาทเช่นเดียวกัน
ยิ้มกว้างจนปรากฏลักยิ้มลึกสองข้าง
นางยังมิทันมีปฏิกิริยาโต้ตอบ ท่านรองก็รีบวิ่งมาอยู่ข้างกายนาง เขา
ผลักขันทีออกไปแล้วดึงนางให้คุกเข่าลงพร้อมกัน จากนั้นรับความผิดไว้กับตัว
