Page 15 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 15
เชียนสวิน 13
ดังนั้นถึงนางหวาดกลัวแต่ก็ไม่มีสิทธิ์จะหลบหนี ต่อให้นับจากบัดนี้จะ
ต้องจากกันชั่วนิจนิรันดร์ก็ตาม
ขนตางอนยาวน้อยๆ ของหลี่เซวียนไม่ขยับไหวเลยแม้แต่นิดเดียว
ดวงหน้างามเฉิดฉันแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนยิ่ง ดวงตาทั้งสองข้างยิ้มหยีเล็กน้อย
ในเมื่อเปลี่ยนแปลงเส้นทางเบื้องหน้ามิได้ ก็ท�าได้เพียงก้มหน้าก้มตาเดินไปจน
สุดทาง ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด
นางสูดหายใจลึกๆ เดินมายืนตรงหน้าโจวซวี่ยง จากนั้นแย้มยิ้มอย่าง
อ่อนหวานบริสุทธิ์ เอียงศีรษะ แววตาเจิดจ้าเป็นประกาย เหมือนดั่งตอนที่นาง
เอ่ยวาจาสั่งสอนผู้อื่นในยามปกติ
“ท่านรอง ท่านพ่อมักจะสอนเซวียนเอ๋อร์ว่าความตายบ้างมีค่าสูงส่งดุจ
เขาไท่ซาน บ้างไร้ค่าดุจดั่งขนห่าน สามารถท�าให้ตนเองกลายเป็นเขาไท่ซานได้
ก็ไม่เลว หลายคนไม่มีตัวเลือก ท�าได้เพียงเสียอกเสียดายอย่างไม่จบไม่สิ้นเมื่อ
ชีวิตเดินมาถึงจุดจบ...” เมื่อเห็นเขาอัดอั้นตันใจจนไม่ยอมพูดยอมจา นางก็แลบลิ้น
เล็กน้อยหมายจะหยอกล้อให้เขาเบิกบาน “ข้าเป็นยอดอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่และ
เก่งฉกาจ จะตายซี้ซั้วได้อย่างไร จะตายทั้งทีก็ต้องตายอย่างยิ่งใหญ่อลังการ จะ
ได้มีคนเขียนอัตชีวประวัติ ตั้งแท่นบูชาให้ข้า”
วาจาของนางมิได้ท�าให้เขาส�าราญใจแต่อย่างใด ตรงกันข้ามมันกลับ
ท�าให้หัวใจของเขาสับสนวุ่นวายมากยิ่งขึ้น
เขาคิดในใจว่า หาข้ออ้างให้เขาสักข้อเถิด ข้ออ้างที่พอจะท�าให้เอ่ยหลัก
คุณธรรมออกมาได้สักสองประโยค หรือไม่ก็เสนอความคิดที่ดีกว่าแผนการสลับตัว
เช่นนี้ให้เขา เขาจะได้ปรี่ไปเบื้องหน้าบิดาแล้วคัดค้านแผนการแย่ๆ แผนการนี้
ด้วยเสียงอันดังฟังชัด... ทว่าเขาเค้นสมองครุ่นคิดอยู่หนึ่งวันหนึ่งคืนก็ยังคิด
ไม่ออก... เป็นเพราะเขาเรียนหนังสือมาน้อยเกินไปใช่หรือไม่ ถ้าหากพี่ใหญ่อยู่ด้วย
คงจะช่วยคิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ได้แน่ๆ ใช่หรือไม่
เขาโกรธแค้นตัวเอง ชิงชังตัวเอง เขาเกลียดแค้นที่ตนเองจ�าต้องมองดู
หลี่เซวียนไปตายแต่กลับท�าอันใดมิได้เลย
หลี่เซวียนเห็นดังนั้นก็ดึงแขนเสื้อของเขาเบาๆ ยังคงระบายรอยยิ้มอย่าง
