Page 33 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 33
บทที่ 3
ถ้าจะให้พูดแบบขี้แพ้ชวนตี ก็คือถ้าคิดจะหนีก็ไม่ใช่ว่าจะท�าไม่ได้
ตราบใดที่เป็นเพศชาย เข็มขัดนิรภัยกล้ามก็ต้องมีจุดอ่อนอยู่เหมือนกัน
แถมพวกเขายังระมัดระวังมากเกินความจ�าเป็นจนไม่คิดว่าจะสวมใส่กางเกง
Foul cup ป้องกันเอาไว้ด้วย ตรงนี้ถ้าใช้ก�าปั้นสักหมัดขยี้หว่างขาเจ้าพวกนี้แล้ว
เล็งช่องโหว่ตอนที่แขนทั้งสองเป็นอิสระ จากนั้นก็หาจังหวะเหมาะกระโดดลง
ข้างทางจากรถม้าที่วิ่งด้วยความเร็วราวๆ ห้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง! กลิ้งไปสัก
ห้ารอบแล้วก็ลุกตัวพรวด ทุกคนเห็นตรงกัน 10 ต่อ 0!
ท่าจะเจ็บน่าดู แค่คิดก็เจ็บแล้ว
ถ้ารับความเสียหายเหมือนโดนทุ่มข้ามหัวแบบยูโดติดกันห้าสิบครั้งเข้าไป
ผมคนเดียวอาจจะหนีรอดไปได้ เรื่องจะยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าเนี่ยไว้ว่ากันทีหลัง แต่
ปัญหาก็คือมุราตะ เคน
จะช่วยเขาออกมาจากรถพ่วงม้าสี่ตัวที่วิ่งอยู่ข้างหลังได้ยังไง
ว่าแต่ขืนกลิ้งไปตามถนน ผมก็จะโดนพาหนะที่วิ่งตามมาข้างหลังชนเข้า
สินะ ไม่สิ ก่อนหน้านั้นคงโดนม้าเตะใส่จนไม่รอดเหมือนกัน ทั้งที่ไม่เคยไปขัดขวาง
เส้นทางรักใครแท้ๆ อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ขนาดของตัวเองก็ยังไม่เคย
ถ้าหาเหตุผลเหมาะๆ ให้รถหยุด จากนั้นเตะพังประตูแล้ววิ่งสุดแรงเกิด
ล่ะจะเป็นยังไง เพื่อการนั้นสองคันหน้าสุดกับหลังสุดจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่อย่างน้อย
ก็ต้องหยุดคันชิบุยะกับคันมุราตะให้ได้ ต้องท�าให้จิตใจทั้งสองประสานเป็นหนึ่งเดียว
กันเพื่อที่ทางนั้นกับทางนี้จะได้ขอพักไปเข้าห้องน�้าได้ในเวลาเดียวกัน! ผมลองส่ง
เทเลพาธีแบบไม่สุภาพนักไปยังเพื่อนที่อยู่ในสถานที่ห่างออกไป
31
