Page 37 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 37
TOMO TAKABAYASHI
สามีตัวเองยิ่งกว่าห้ามเดินทางตัวคนเดียวซะอีก”
ก็นั่นมันชู้รักนี่นา
“สงบใจเข้าไว้สิ ฟลินซัง! ที่ว่าชื่อเรียกแสดงถึงเนื้อแท้ของสิ่งนั้นได้เป็น
อย่างดีมันอาจจะหมายถึงเรื่องนี้ก็ได้ แต่เอาเป็นว่าสงบใจเข้าไว้ ลองนับแกะกัน
ดีกว่า”
หนึ่ง สอง สาม คร่อก
“อุหวา เกือบไปแล้ว! เกือบจะหลับไปแล้วไงล่ะ นี่ฉันเป็นโนบิตะเรอะ!?”
แต่ไม่รู้ว่าค�าพูดช่วยเหลือส่งเดชแบบนั้นได้ผลหรือยังไง ฟลินถึงเรียก
ความเยือกเย็นกลับคืนมาได้มาก เธอเอามือวางบนอกและปรับลมหายใจให้เข้าที่
“....ขอบใจนะ พันเอกครูโซ ค่อยสบายขึ้นมาหน่อย ต้องหาทางหลุดออก
ไปจากที่นี่ให้ได้ ตราบใดที่ยังไม่น�าเจ้ากับโรบินสันซังไปส่งให้อาณาจักรซิมารอน
ใหญ่ งานของข้าก็ยังไม่จบหรอก”
ในเวลาแบบนี้ ในฐานะเชลยแล้วควรท�ายังไงถึงจะดีที่สุดกันนะ
ต่อให้ลองฉวยโอกาสหลบหนีไป แต่ถ้าโดนกลุ่มที่ราบจับตัวเข้าก็คง
ท�าอะไรไม่ได้อีก ผู้เกี่ยวข้องกับกลุ่มนั้นจะช่วยปฏิบัติกับเราเหมือนเป็นแขกมั้ย หรือ
ว่าจะเอาไปถ่วงน�้าที่อ่าวโตเกียวแบบไปแล้วไปลับในฐานะกองก�าลังของข้าศึกหรือเปล่า
“จะไปคุยให้รู้เรื่องก็แล้วกัน”
“ไปดีมาดีนะครับ ลูกพี่!”
เอาเป็นว่าคอยสังเกตท่าทีไปก่อนดีกว่า ฟลินลงจากรถม้าช้าๆ และเดิน
เข้าไปหาคนไล่ตามที่นั่งอยู่บนม้า เท่าที่ลอบมองจากช่องว่างของผ้าม่าน อีกฝ่ายเป็น
ชายสองคนร่างก�าย�า ไถหนวดเคราคล้ายแม็กซีนและสวมเสื้อทหารม้าสีฟ้าอ่อน
เส้นผมสีน�้าตาลเหมือนม้าคู่ใจนั้นเป็นทรง....
“แอโฟรนี่นา!”
แอโฟรชัดๆ ราวกับวาดให้เห็นเป็นภาพเลย เป็นแอโฟรที่ยอดเยี่ยมชนิด
อยากถ่ายรูปเก็บไว้เลยด้วยซ�้า เป็นแอโฟรของแท้ที่ไม่ใช่ของผลิตในประเทศเรา
ฟลิน กิลบิทที่ไม่รู้ว่าประท้วงเรื่องอะไรส่งเสียงกร้าวอย่างใส่อารมณ์ออกมา
“ท่านพ่อ!”
35
