Page 29 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 29
TOMO TAKABAYASHI
“หมายถึงฝ่าบาทหรือเจ้าคะ?”
ผิวสีขาวอันเป็นเอกลักษณ์ของตระกูลหัตถ์รักษามีสีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อย
ดวงตาสีเขียวเข้มนิ่งสงบเปี่ยมไหวพริบหรี่เล็กลงหลังม่านขนตา
“ฝ่าบาทน่ะช่างยอดเยี่ยม ท่านพิเศษเหลือเกิน”
“กีเซลาก็คิดแบบนั้นรึ?”
“เจ้าค่ะ ไม่ใช่แค่ข้า ทุกคนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ฝ่าบาทน่ะยอดเยี่ยม
ที่สุด ข้าไม่เคยพบท่านใดเป็นเยี่ยงนั้นมาก่อน ต่างจากทุกคน แต่ก็มีส่วนที่เหมือน
ทุกคนอยู่ไม่ผิดแน่ ท่านยืนอยู่ในที่สูงระดับเดียวกับประชาชน ท่านช่วยปฏิบัติต่อ
พวกเราทหารที่เป็นข้ารับใช้และผู้คนในเมืองอย่างเสมอภาค ไม่พึ่งพาชาติก�าเนิด
และฐานะ ถึงอย่างนั้นก็ไม่หวาดหวั่นต่อพลังอันแรงกล้าด้วย....เป็นผู้ที่น่าประหลาด
เหลือเกิน”
“ใช่ เป็นคนที่น่าประหลาด แล้วก็พิลึกจริงๆ”
“พิลึกอะไรกัน”
พอหันไปด้านข้างเพราะรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของอากาศ ก็เห็นว่ากีเซลา
หันหน้าไปทางพระอาทิตย์ยามเย็นที่จวนจะตกเต็มที นางเหยียดมือขวาตรงไป
ตั้งแต่ปลายนิ้วผ่านเลยศอกไปจนถึงแก้มฉาบย้อมด้วยแสงสีแดง
“....เลดี้ฟอน วินคอทที่เสียชีวิตไปก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน”
“หมายถึงซูซานา จูเลียงั้นรึ”
“เจ้าค่ะ จูเลีย ไม่สิ ท่านซูซานา จูเลียเองก็พูดคุยกับข้าเหมือนเพื่อน
มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทั้งที่ข้าเพิ่งเข้ามาอยู่ในตระกูลไครสท์ได้ไม่นาน ท่านจับมือที่
เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของข้าแล้วกรุณาพูดว่านิ้วข้าชวนให้รู้สึกดี....ไม่คิดหรือ
เจ้าคะว่าคล้ายกันเลย?”
อยู่ดีๆ ก็ถูกถาม โวลฟรัมจึงลืมหายใจไปชั่ววูบ นั่นเป็นค�าถามที่กะทันหัน
เกินไป
“คล้ายใคร? ยูริเนี่ยนะ ไม่รู้สิ ข้าไม่ค่อยได้คบหากับตระกูลวินคอท
สักเท่าไหร่ ถ้าคอนราทละก็น่าจะให้ค�าตอบได้อยู่หรอก”
“นั่นสิ....จริงด้วยเนอะ ข้าก็แค่รู้สึกแบบนั้นไปเองเท่านั้น สายตาฝ่าบาท
27
