Page 25 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 25
TOMO TAKABAYASHI
บนปกน่าขนลุกที่มีสีแดงกับสีม่วงผสมผสานกันมีตัวอักษรน่าสยดสยอง
เขียนเอาไว้เช่นนี้
‘นางอสรพิษอะนิสซินากับห้องวิจัยแห่งความลับ’
“....นะ นางอสรพิษ....”
ว่าไปแล้วภาพตรงปกก็เป็นฉากตอนที่สตรีผมแดงก�าลังใช้ผมยาวรัดคอ
บุรุษหลายคนอยู่
เจ้าตัวคนเขียนยัดเยียดหนังสือมาให้เขาพร้อมพ่นลมหายใจแรงไปด้วย
“คงเพราะระยะนี้เด็กเล็กใช้ชีวิตไม่เป็นไปตามแบบแผน เลยดูเหมือนว่า
ต่อให้ดึกแล้วก็ยังนอนไม่หลับกันสักที บรรดาแม่ๆ ในโลกนี้เลยต้องมาคอยกลุ้มใจ
ทุกวันกับการกล่อมให้ลูกหลับ ขนาดมีการก�าหนดกันในคณะกรรมการชุมชนให้มี
คนเล่นเป็นปีศาจร้ายวนไปขู่ตามบ้านแต่ละหลังว่ามีเด็กร้องไห้อยู่มั้ย มีเด็กไม่ยอม
เชื่อฟังอยู่มั้ย แต่เด็กก็ใช้ปัญญาอันเฉลียวฉลาดในแบบของเด็กมองตัวจริงออกแล้ว
โหวกเหวกกันใหญ่ ข้าพเจ้ากังวลต่อสถานการณ์เยี่ยงนั้น ก็เลยคิดค้นสิ่งนี้ขึ้นมา
เพื่อจะบรรเทาความเหน็ดเหนื่อยของบรรดาแม่ๆ ในอาณาจักรนี้ นี่ก็คือ ‘เด็กน้อย
เอ๋ย จงนอน’ ไงล่ะ!”
“ดูเหมือนเป็นแค่หนังสือภาพยาวๆ เท่านั้นเอง....”
“หนังสือภาพรึ น่าข�าสิ้นดี! ผลของเวทมนตร์อันสมบูรณ์แบบไร้ข้อผิดพลาด
ซุกซ่อนอยู่ภายใต้รูปลักษณ์เรียบง่าย วิธีใช้ก็ง่ายดายเป็นที่สุด ขอแค่อ่านสิ่งนี้
ให้ฟังก่อนนอนไม่ว่าจะเป็นเด็กเล็กหลับยากแค่ไหนก็รับประกันได้ว่าเสร็จเราใน
ไม่กี่หน้าแน่นอน เด็กจะต้องทุบเตียงนอนอย่างอึดอัดทรมานและยอมแพ้ไปเลย
ไม่ผิดแน่! ในกรณีที่ไม่เห็นผลเราจะรับคืนสินค้าภายในสิบวัน”
พอเผลอมองปกหลัง ก็เห็นว่าไม่มีหมายเลขหนังสือที่ต้องมีตามระเบียบ
สิ่งพิมพ์เพื่อการค้า
“อ้อ ก็เพราะมันไม่ได้รับการตีพิมพ์ออกมาไงล่ะ แน่นอนว่ามีการติดต่อ
จากหอวรรณกรรมกลางแห่งอาณาจักรปีศาจอยู่เหมือนกัน แต่เฉพาะผลงาน
วรรณกรรมเยาวชนชิ้นโบแดงอันแสนพิเศษเลิศล�้าเล่มนี้เท่านั้นที่เขาพูดเรื่อง
น่าผิดคาดออกมาว่าอยากจะตีพิมพ์ผ่านทางแผนกเรื่องสยองขวัญ และโชคร้าย
23
