Page 20 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 20
สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดงปีศาจ!
“แต่ว่านะ ชิบุยะ”
มุราตะยื่นร่างออกมาเท่าที่ยื่นได้
“ฉันว่าตั้งแต่นายพูดเสียงดังขนาดนั้น มันก็ไม่เป็นความลับแล้วนะ”
“อย่างที่เขาว่านั่นแหละ พันเอก”
อยู่ดีๆ ก็โดนคว้าเข็มขัดเอาไว้
“ท�าไมถึงไม่ยอมท�าตัวเป็นแขกที่สงบเสงี่ยมหน่อยล่ะ ขืนเจ้าเป็นแผลเข้า
ข้าคง....”
ฟลินย่นคิ้วซะจนมากเกินพอดี เธอห่อไหล่อยู่ข้างหลังพ่อบ้านวัยกลางคน
พ่อบ้านเวก้าดึงตัวผมพร้อมส่งเสียงไปด้วย ผมเลยโดนพากลับจากหน้าต่างไปอยู่
บนพื้น
“ทั้งที่เบาใจแล้วเชียวว่าถ้าทั้งสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็ไม่ต้องกังวลเรื่อง
เวทมนตร์แล้ว แต่อย่าว่าแต่ปฏิเสธอาหารเลย นี่ยังถึงขั้นจะหนีแบบทิ้งชีวิตเลย
ด้วยซ�้า! ท้าทายจนถึงขีดสุดของกายใจ....แนวคิดทหารเนี่ยน่าล�าบากใจจริงๆ”
หา? แนวคิดทหาร? อ้อ เพราะผมอ้างตัวเป็นพันเอกสินะ ว่าแต่มาหาว่า
คนญี่ปุ่นที่ถือคติรักสงบเป็นทหารเนี่ยมันเสียมารยาทชะมัด
“เวก้า ช่วยเตรียมรถม้าให้ที”
ฟลินใช้นิ้วเรียวของตนเองล็อกกุญแจหน้าต่างแน่นหนา
“ท่าทางแบบนี้สงสัยคงรอจนกว่าหน่วยคุ้มกันมาถึงไม่ไหวหรอก การรีบ
พาไปยังอาณาจักรใหญ่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้อาจเป็นการดีส�าหรับพันเอกครูโซ
มากกว่าก็ได้ ในเมื่อแม็กซีนล่วงรู้ตัวจริงของหน้ากากแล้ว ก็ไม่รู้หรอกว่าซิมารอน
เล็กจะส่งทหารเข้ามาบุกยึดคาโลเรียเมื่อไหร่”
เพียงแค่จ้าวผู้ครองแคว้น ‘ชาย’ ที่ปกครองประชาชนอยู่จากไปเท่านั้นเอง
“นายหญิง แต่ขืนท�าเยี่ยงนั้น....”
“ถ้ารวมทหารซิมารอนที่มาพ�านักอยู่ที่นี่ไปด้วย ก็น่าจะรวบรวมจ�านวนได้
พอสมควรมิใช่รึ ไม่ใช่ว่าไปกันทีละมากๆ จนสะดุดตาแล้วจะดีเสมอไปเสียหน่อย
ขอแค่ผ่านพื้นที่ที่กลุ่มที่ราบจะโผล่ไปได้ ที่เหลือก็น่าจะไม่ต้องคอยระวังอะไรแล้ว”
กลุ่มอะไรสักอย่างที่ว่าเนี่ย มะ มีกลุ่มอันธพาลคอยดักซุ่มรออยู่หรือยังไง
18
