Page 17 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 17
TOMO TAKABAYASHI
ทว่าเรื่องที่ผมโดนพูดใส่ในต่างโลกหลังจากลอยเท้งเต้งมาจากโถส้วม คือ
ข้อเท็จจริงที่น่าช็อกเสียเหลือเกิน
ตัวผมคนนี้คือราชาปีศาจนั่นเอง
ในเมื่อเป็นราชาปีศาจที่แม้แต่เด็กร้องไห้ยังต้องเบิกตากว้าง ก็เลย
(ดูเหมือนจะ) ใช้เวทมนตร์อันตรายได้ด้วย เพราะเป็นราชาที่ได้รับการเคารพรัก ก็
เลยมีลูกน้องรูปงามเสียจนท�าเอาล�าบากใจเต็มไปหมด ปัญหาที่ต้องคลี่คลายให้ได้
ก็มีเป็นภูเขาเลากา และถึงจะไม่ได้มีเชื้อสายเดียวกันแต่ก็มีลูกสาวน่ารักอยู่ด้วย
ชีวิตในปราสาทปฏิญาณโลหิตก็สนุกเอาการ
ทั้งที่น่าจะเคยชินกับความเป็นจริงนั้นได้สักทีอยู่หรอก
ตอนนั้นเอง อยู่ดีๆ ผมกลับต้องมาเผชิญกับโศกนาฏกรรมอันน่าหวาดหวั่น
ในช่วงหลายวันมานี้
ตัวผมที่ถูกเรียกมายังอาณาจักรปีศาจซึ่งก�าลังตกอยู่ในวิกฤตถูกกลุ่มลอบ
สังหารที่ไม่รู้ว่าเป็นใครโจมตีเข้าใส่ และต้องแยกห่างจากลอร์ดฟอน ไครสท์และ
เซอร์เวลเลอร์ แน่นอนว่าทั้งสองคนน่าจะยังมีชีวิตอยู่แน่ๆ แถมทางครูพี่เลี้ยงยังมี
อะนิสซินาซังอยู่ด้วย ก็เลยเบาใจได้
คอนราดเองก็เหมือนกัน ถึงจะโดนตัดแขนซ้ายไปก็เถอะ....
เสียงระเบิดนั่นกับค�าขอโทษที่ไม่น่าจะได้ยินจริงๆ หวนกลับมา ท�าให้ผม
ก�าสองมือแน่น
เขาไม่มีทางตายไปตัวคนเดียวอยู่แล้ว เขาเคยสัญญาไว้แล้วนี่นาว่าเวลาที่
ต้องการ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะยื่นมือมาช่วยเหลือเสมอ
หลังจากนั้นผมที่มีก�าหนดจะกลับโลกดันถูกส่งข้ามน�้าข้ามทะเลมายัง
ดินแดนของมนุษย์ รู้ตัวอีกทีก็ลากกระทั่งเพื่อนชาวญี่ปุ่นที่เคยอยู่ห้องเดียวกันสมัย
ม.2 ม.3 อย่างมุราตะเข้ามาเอี่ยวด้วย
“....มุราตะ”
ผมพึมพ�าเหมือนจะเลียนแบบเสียงนักร้องลูกทุ่งก่อนลุกขึ้นยืนด้วยสองขา
ที่โงนเงนเพราะท้องว่าง จริงด้วย มุราตะล่ะ
มาสก์เลดี้ หรือก็คือฟลิน กิลบิทผู้เป็นสาวงามที่ปกครองที่นี่ เขตปกครอง
15
